စြန္႔စားျခင္းႏွင့္ စိတ္စြမ္းအား

''စြန္႔စားျခင္း''ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ လူအခ်ဳိ႕အယူလြဲကာ အေတြးမွားအေရးမွားေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အထူးသျဖင့္ စြန္႔စားလုိစိတ္ျပင္းျပေသာလူငယ္မ်ားအၾကား
အေတြးမွားကာ ထင္ရာစိုင္း လုပ္တတ္ၾက၏။ အမွားကိုအမွန္ထင္ကာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ဆုိးက်ဳိး ရလဒ္ႏွင့္သာ ႀကံဳဆံုရမည္ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ ''စြန္႔စားျခင္း'' ဟူသည္မွာ တပ္အပ္ေသခ်ာမသိပါဘဲလ်က္ ဟုတ္လိမ့္မည္၊ မွန္လိမ့္မည္၊ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္တုိ႔ျဖင့္ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ ရြက္ျခင္း ပင္ျဖစ္ သည္။ဥပမာအားျဖင့္ စီးပြားကုန္သြယ္ေရာင္းဝယ္မႈတြင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၾကရာ၌ အျမတ္ အစြန္းကို ဧကန္မုခ်ရလိမ့္မည္ဟုတြက္ဆ၍ လုပ္ ကုိင္ေသာ္လည္း မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ မကုိက္သည့္အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္လည္းႀကံဳၾကရ၏။ မည္သူမွ်႐ႈံးမည္၊ ျမတ္မည္ကိုတင္ႀကိဳ၍ သိႏုိင္ မည္မဟုတ္သျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ပင္ စြန္႔စား လုပ္ ကုိင္ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။

မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အသံုးျပဳလ်က္ရွိသည့္ အီလက္ထရြန္နစ္ပစၥည္းမ်ား၊ အုိင္တီ နည္းပညာမ်ားစသည္တုိ႔သည္ ပညာရွင္အသီးသီးတုိ႔က စြန္႔စား တီထြင္ခဲ့ ေသာ ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ အသံုးျပဳႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာရွင္တုိ႔ကတီထြင္လုပ္ကုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါမူ တစ္နည္း စြန္႔စားလုပ္ကုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါလွ်င္ ေခတ္မီတိုးတက္ျခင္း သည္လည္း ရွိလာႏုိင္မည္ မဟုတ္ ေခ်။စြန္႔စားျခင္းဆုိရာတြင္ ေကာင္းေသာစြန္႔စားျခင္းႏွင့္ မမွန္ကန္ေသာစြန္႔စားျခင္း
ဟူ၍ရွိ၏။ မိမိအတြက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူအမ်ားအတြက္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း အက်ဳိးျဖစ္ ေစသည့္စြန္႔စားျခင္းမ်ဳိးသည္ ေကာင္းေသာစြန္႔စားျခင္းျဖစ္၏။ ''စြန္႔ စားျခင္း'' ႏွင့္ စပ္ လ်ဥ္း ၍ ပညာရွင္အခ်ဳိ႕၏ဆုိမိန္႔စကားမွတ္သားဖူး၏။

ေလာကတြင္ မိမိအတြက္ အက်ဳိးရွိ၏။ တစ္စံုတစ္ဦးကို မထိခိုက္။ အမ်ားကိုလည္း မထိခုိက္ လွ်င္ လုပ္သင့္၏။ ေလာကတြင္ မိိမိအတြက္ အက်ဳိးရွိ၏။ တစ္စံု တစ္ဦးလည္း အက်ဳိးရွိ၏။ အမ်ားကိုလည္း မထိခုိက္လွ်င္ပုိ၍လုပ္သင့္၏။ေလာကတြင္ မိမိအတြက္အက်ဳိးရွိ၏။ တစ္စံုတစ္ဦးလည္းအက်ဳိးရွိ၏။ အမ်ားကုိလည္း အက်ဳိးရွိ လွ်င္ပုိ၍ လုပ္သင့္၏ဟူ၍ ၫႊန္ျပထား၏။

ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ ပီ႐ူးႏုိင္ငံႀကီးကို တုိက္ယူခဲ့ရေသာ ပီဇာ႐ိုးသည္ စြန္႔စားခဲ့ရ၏။ သို႔ရာတြင္ သူတစ္ပါး ၏ႏုိင္ငံကိုလုိခ်င္ေသာ ေလာဘေဇာကတုိက္တြန္းထားသျဖင့္ သူ၏ သတၱိႏွင့္ စြန္႔ရဲေသာစိတ္ဓာတ္တို႔မွာ အာဇာနည္စာရင္းတြင္ မဝင္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။သူတစ္ဖက္သား၏ ပစၥည္းဥစၥာကို အာသာငမ္းငမ္း တပ္မက္လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္ စြန္႔စားၾက သည့္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္
သတၱိ တုိ႔ကို သူခုိးဓားျပမ်ားတြင္လည္းေတြ႕ႏုိင္၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ၾကြားခ်င္ဝါခ်င္ေသာစိတ္ ႏွင့္ စြန္႔ စားၾကသူမ်ားလည္းရွိ၏။ တစ္ခါက စာေရးဆရာႀကီးပီမုိးနင္း၏သား ေက်ာ္စုိးသည္ ရည္းစားလုရာတြင္ တစ္ဖက္သားက ဓားေျမႇာင္ႏွင့္ေစာင့္ေနသည္ကိုသိလ်က္ႏွင့္ အသက္ကို မႏွေျမာဘဲ အတင္းဝင္လုရာမွ ဓားထုိးခံရသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ဖူး၏။ ေက်ာ္စုိးသည္ စြန္႔ရဲသူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ္လည္း ''မုိက္မဲသူ''အျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ခံရ၏။ ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ မိမိအက်ဳိးကိုမေထာက္ထားဘဲ သူတစ္ပါးအက်ဳိး အတြက္ စြန္႔စားခဲ့ၾကသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ား အေျမာက္အျမားရွိ၏။

ေရာမအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးသည္ သူ၏မိခင္အစာငတ္၍ ေသရမည့္ေဘးဒဏ္ကိုခံေနရရွာ၏။သမီးျဖစ္သူသည္ ေထာင္မွဴးမ်ားအလစ္တြင္ သူ႔အေမရွိရာေထာင္ထဲသုိ႔ဝင္ၿပီးလွ်င္ သူ႔ႏုိ႔ခ်ဳိကို တုိက္ေကြၽးသည္။ သူပါအသတ္ခံရမည္ကိုသိေသာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္မိခင္အုိႀကီးအတြက္ သူ႔ အသက္ကုိပင္မငဲ့ကြက္ႏုိင္ဘဲစြန္႔ စားလုပ္ေဆာင္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို တာဝန္ရွိသူမ်ားၾကား သိရသည့္အခါ အမယ္အုိႀကီးအား ေသဒဏ္ေဘးမွ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ေပးခဲ့၏။တစ္ခါက ဆြစ္ဇာလန္ႏုိင္ငံသား လူငယ္ႏွစ္ဦးသည္ အသည္းအသန္ဖ်ားေနေသာ ဖခင္အုိႀကီး ႏွင့္ ေနထုိင္ၾက၏။ သူတုိ႔သည္
အလြန္ဆင္းရဲ၍ ေဆးဖုိးဝါးခပင္မတတ္ႏုိင္ၾကေခ်။ တစ္ေန႔သ၌ အဂၤလိပ္ခရီးသည္ တစ္ဦးသည္ သိမ္းငွက္မ်ားကို တန္ဖုိးႀကီးေပး၍ ဝယ္ေနသည္ဟုၾကားသိရသျဖင့္ မည္သူမွ် မတက္ ဝံ့ေသာေတာင္ထိပ္ဖ်ားတစ္ခုေပၚရွိ သိမ္းငွက္တစ္စံုကို အသက္စြန္႔ကာတက္ေရာက္ဖမ္းယူၿပီး အဂၤလိပ္ခရီးသည္ကို ေရာင္းခ်၍ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီး၏ အသက္ကိုကယ္ဆယ္ခဲ့ဖူး၏။ အက်ဳိးရွိေသာ စြန္႔စားျခင္းတစ္ရပ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရေပမည္။

တစ္ခါကလည္း ႐ုရွားခရီးသည္တစ္ဦးသည္ ေတာကႏၲာရခရီးလမ္းတစ္ခုကို စြတ္ဖား ႏွင့္ျဖတ္သြားရာ ဝံပုေလြတုိ႔သည္ ဝုိင္းအံု၍လုိက္ၾက၏။ ခရီးသည္လည္းေသရမည့္ အသက္ေဘးကို စုိးရြံ႕ထိတ္လန္႔လ်က္ရွိ၏။ သူ၏အေစခံသည္ သူ႔ဆရာအား ထြက္ေျပး ေပါက္ ကေလးမွ လြတ္ေျမာက္ပါေစေတာ့ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ဝံပုေလြ အုပ္ ထဲသုိ႔ စြတ္ဖား ေပၚမွ ခုန္ဆင္းေနခဲ့ၿပီး သူ႔ဆရာအတြက္ အသက္စြန္႔ခဲ့၏။

ႀကီးသည္ငယ္သည္မဟူ လူတုိ႔၏လုပ္ငန္းဟူသမွ်တြင္ စြန္႔စားရျခင္းဟူသည္ အနည္း ႏွင့္အမ်ား ပါဝင္သည္ခ်ည္းျဖစ္ပါ၏။ လူတုိ႔၏ဘဝႀကီးသည္ပင္လွ်င္ ေန႔ေသမည္မသိ၊ ည ေသ မည္မသိ မည္သည့္အရာတြင္မွ် မေသခ်ာေသာစြန္႔စားရျခင္းျဖစ္သည္ကိုသိသင့္၏။ မိမိကုိယ္ကိုကန္႔သတ္လ်က္ မလုပ္ရဲ၊ မကုိင္ရဲျဖစ္ေန လွ်င္ေရွ႕ သုိ႔တုိး တက္ႀကီး ပြားခြင့္သည္ ရွိႏုိင္ ေတာ ့မည္ မဟုတ္ေခ်။

''စိတ္ပ်က္တယ္ကြာ၊ သိပ္စိတ္ဓာတ္က်တာပဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲတယ္'' ဟူေသာစကားမ်ားသည္ စြန္႔စားျခင္း ဟူေသာအလုပ္၏စြမ္းပကားကုိ ေလ်ာ့ပါးက် ဆင္းေစေသာ ေပ်ာ့ညံ့သည့္ စိတ္စြမ္းအားပင္ျဖစ္ပါ၏။ စာေရးဆရာႀကီးပီမုိးနင္းက-''စိတ္မပ်က္သမွ်၊ စီးပြားဥစၥာ၊ က်န္းမာျခင္းပ်က္ ေသာ္လည္း ေၾကာက္စရာမရွိေခ်။ စိတ္အားပ်က္မွ အားလံုးပ်က္၏''ဟု ဆုိခဲ့ဖူး၏။

''ငုတ္မိသဲတုိင္၊ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္''၊ ''ပ်က္လွ်င္အစဥ္၊ ျပင္လွ်င္ခဏ''၊ ''လုိလွ်င္ ႀကံဆနည္း လမ္းရ''ဟူေသာစကားတုိ႔သည္ စြန္႔စားျခင္းကို အားေပးေသာတုိက္တြန္း လႈံ႕ေဆာ္ခ်က္ မ်ားဟုဆုိႏုိင္၏။

တကယ္လုပ္လွ်င္ အဟုတ္ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟူေသာစိတ္၏စြမ္းအားသတၱိကုိ ႏႈိးဆြ ေပးျခင္း လည္းျဖစ္ ၏။စိတ္စြမ္းအားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္၏လႈံ႔ေဆာ္႐ိုက္ခတ္မႈႏွင့္ဆုိင္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတြင္ ရပ္တည္ပါက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ည့ံပါက ရွိေနေသာ စိတ္စြမ္း အားမ်ားပင္ ပ်က္စီးသြားႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္း က်င္ေကာင္း ကိုရွာသင့္၏။ ''လုပ္ႏုိင္ မည္''ဟု ယံုၾကည္စိတ္သည္

''တက္စိတ္''ျဖစ္၍၊''လုပ္မွလုပ္ႏုိင္ပါ့မလား''ဟုေတြးေတာေနျခင္းသည္
"က်စိတ္'' ျဖစ္သည္။ အလုပ္ ႐ႈပ္၍ စိတ္ပ်က္ေနျခင္းထက္ ႐ႈပ္ေသာအလုပ္ကိုရွင္းျခင္းက စိတ္စြမ္းအားကို တုိး တက္ေစပါ၏။စြန္႔စားျခင္းအမႈကိုလုပ္ႏုိင္ရန္ မိမိ၏အစြမ္းသတၱိကို ယံုၾကည္ျခင္း သည္ လည္း အေရးႀကီးေသာလုိအပ္ခ်က္ျဖစ္၏။ မိမိသတၱိကို မိမိမယံု၊ စိတ္ မခ်ေသာသူတို႔ကား ေဆာင္ရြက္ရန္ကိစၥကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ မဆုိထားဘိေမာ္၍မွ်မၾကည့္ဝံ့ရွိတတ္ပါ၏။ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိလည္းအက်ဳိးရွိ၊ အမ်ားလည္း အက်ဳိး ရွိေစမည့္ ကိစၥမ်ားအတြက္ မွန္ကန္ေသာ စြန္႔စားမႈျပဳျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုး ဟုဆုိႏုိင္ပါ၏။ ။

တကၠသိုလ္သခၤ
ျမ၀တီ
https://www.facebook.com/mwdmedia