ဆရာေရ ဒီေန႔ဆရာ့ရဲ႕ post တခု ယမုန္နာျမစ္အေၾကာင္းဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ ေဒလီကယမုန္နာေဆးခန္း အေၾကာင္းကို မနွစ္က တည္ေဆာက္ရတာထက္ ဖ်က္ရတာပိုခက္တယ္ဆိုတဲ႔ အက္ေဆးေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရပါတယ္။ ဆရာ့ အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိ သံေယာဇဥ္တြယ္မိျပီး ဒီကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္းမွာ ရွိတဲ႔လူနွင့္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ေစတနာ ကရုဏာနွင့္ ဆယ္စုနွစ္တခုေက်ာ္ထိ အားစိုက္ခဲ႔ရတာကို ေတြးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာ့ေနရာမွာ ထားျပီးခံစားၾကည့္တာ တကယ္ လြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္မွာပဲလို႔။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ ရည္းစားဦးဇတ္လမ္း သီခ်င္းထဲကလို ျဖစ္မွာပဲလို႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားအားထုတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈ (ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ) အတြက္ ေလးစားဂုဏ္ျပဳတယ္။ ႕႕႕႕႕၊ ေခတၱ ေအာင္လံျမိဳ႕၊ မေကြးတိုင္းေဒသၾကီး။
အခုပဲရတဲ့ အဲဒီစာကိုေရးသူဟာ နာမည္အရ ခ်င္းတိုင္းရင္းသာ အမ်ိဳးသားျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၄-၂ဝ၁၄ ေန႔ကလည္း ပို႔စ္တခုတင္တာဖတ္ရတယ္။ သူကေတာ့ ယမုန္နာေဆးခန္းမွာလာကူၾကတဲ့ ေဆးမွဴးနဲ႔ ဆရာမ (၈ဝ) ထဲက နံပါတ္စဥ္ (၅) ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ရျပီး၊ အဲဒီမွာ သူနာျပဳ ၃ ႏွစ္တက္ျပီး၊ ဘြဲ႔ရသြားပါျပီ။ သူေရးတာကို ထုတ္ႏႈတ္ေရးပါမယ္။
တကယ္ေတာ့ ယမုန္နာကိုလာၾကတဲ့ လူနာအမ်ားစုက က်မတို႔ ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြပါ။ အဲဒီအခါမွာ ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ ဆရာကို မ်က္ႏွာပူရတဲ့ အေခါက္ေပါင္း မနည္းခဲ့သလို၊ ျပံဳးရီမိခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းပါဘူး။ အေျပာမတတ္ေတာ့ ဆဲဆိုသလို လူနာေတြ အမ်ားစုက ဗမာစကားမကြ်မ္းက်င္တဲ့ အျပင္ တခါတေလ ခ်င္းဘာသာမွ ဗမာဘာသာကို တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္လိုက္လို႔ ရိုင္းသလိုျဖစ္သြားခဲ့ရတဲ့ အေခါက္ေပါင္းလည္း ေရတြက္နိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ က်မ အခုထိ ယမုန္နာမွာ ဆက္ရွိေနအုံးမယ္ဆိုရင္ ခ်င္းဗမာ အဘိဓါန္ တခုေတာ့ ေပၚလာနိုင္မယ္ ထင္မိပါတယ္။ က်မ ယမုန္နာမွာလုပ္ခဲ့ရတုန္းက အပင္ပန္းဆုံကေတာ့ ကေလးမီးဖြားတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အားလုံးသိတဲ့ အတိုင္း ေယာက်္ားေဖာင္စီး မိန္းမမီးေနဆိုသလို မီးဖြားတဲ့ကိစၥဟာ မိခင္အတြက္ အသက္အႏၱရယ္နဲ႔ အလြန္နီးပါတယ္။ က်မတို႔တေတြအတြက္လည္း အလြန္ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ပါ။ တခ်ိဳ႕ေမြးလူနာေတြက (၂) ညဆက္တိုက္ မိုးအလင္း ေစာင့္ျပီးမွ ေမြးဖြားေပးခဲ့ရသလို၊ တခ်ိဳ႕ ရက္သတၱပါတ္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ေမြးလူနာ (၄) ဦးထိ ေမြးေပးခဲ့ရတာမ်ိဳး ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကေလးေမြးဖြားမႈ ေခ်ာေမြ႔စြာ မျပီးမျခင္း သက္ျပင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မခ်နိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေခ်ာေမြ႔စြာ ေမြးဖြားျပီးလို႔ ကေလးငိုသံၾကားရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားရပါတယ္။ ကိုယ္ေမြးဖြားေပးတဲ့ ေမြးကင္းစကေလး တေယာက္ရဲ့ ငိုသံဟာ က်မတို႔ အတြက္ေတာ့ အသာယာဆုံးေသာ ဂီတသံပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ အၾကီးမားဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရတာ ေလးခုရွိသြားပါျပီ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္အကုန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ထြက္သြားဘို႔ကစတယ္။
တည္ေထာင္ရထက္ ဖ်က္သိမ္းရတာက ပိုခက္တယ္လို႔ ၆-၈-၂ဝ၁၄ ေန႔က စာတပုဒ္ေရးခဲ့တာရွိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအလုပ္နဲ႔ က်န္းမာေရးအလုပ္ႏွစ္မ်ိဳး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲကတခုျဖစ္တဲ့ စင္ျပိဳင္အစိုးရကို ၁၉၉ဝ ဇူလိုင္လ ဂႏၵီအစည္းအေဝးအျပီးကစတယ္။ ၁၈-၁၂-၁၉၉ဝ ေန႔မွာ ဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သက္တမ္း ၂၁ ႏွစ္နဲ႔ ၉ လအၾကာ၊ ၁၄-၉-၂ဝ၁၂ ေန႔မွာ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဖြဲဘို႔လံုးပမ္းၾကစဥ္က ေထာက္လွမ္းေရးမ်က္စိေအာက္မွာ လ်ိဳ႕လ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လုပ္ရတယ္။ ဖ်က္သိမ္းဘို႔ စီစဥ္ရတာက ၅ လ ျဖစ္လို႔ ႏွစ္ဆၾကာခဲ့ပါတယ္။ ပင္ပန္းမႈကေတာ့ ဖြဲစည္းေရးမွာ အသက္စြန္႔ျပီး လုပ္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ဖ်က္ဘို႔ရာလည္း အင္မတန္ႏွေျမာတာ အမွန္ပါ။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္အလုပ္ကေတာ့ အခုလို ေနမေကာင္းလို႔ေမးတာေတြ အေဝကးေနေျဖတာမတိုင္ခင္၊ နယူးေဒလီမွာ ယမုန္နာေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လမွာ စဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔အတူ ေဆးခန္းဖြင့္ဘို႔ စိတ္ကူးစီစဥ္ရတာ တလႏွစ္လသာၾကာတယ္။ သက္တမ္း ၁၂ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆးခန္းပိတ္ေတာ့မယ့္ အဆံုးအျဖတ္ခ်က္ ခ်ရပါေတာ့တယ္။ တေန႔မွာ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ကိုလည္း ၾကိဳျမင္ထားတယ္။ ၾကိဳျပင္ဆင္မႈေတြလဲ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလ ႏွစ္ဝက္မကၾကာတယ္။ ေဆးခန္းဖြင့္ရတာထက္ အခ်ိန္ပိုၾကာျပီး၊ လူေရာစိတ္ပါ ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ စဥ္ျပိဳင္အစိုးရကို စနစ္တက်ဖ်က္သိမ္းခဲ့သလို ေဆးခန္းေလးကိုလည္း စနစ္တက်ရပ္နားခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ယမုန္နာေဆးခန္း ပိတ္ရေတာ့မယ့္ေၾကာင္း သူမ်ားေတြကို ဘယ္ေတာ့ ဘယ္လို အသိေပးရမလဲ ခ်င့္ခ်ိန္ၾကရတာ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ (၂၄) ႏွစ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံကေန ယူအက္စ္ေအကို ေျပာင္းျပီးေနထိုင္ေရး စတုတၳေျမာက္ အဆံုးအျဖတ္ေၾကာင့္သာ ယမုန္နာေဆးခန္းပိတ္ရတာပါ။
အေမရိကန္ တီဗြီမင္းသမီး၊ ကင္ခါဒက္ရွန္ေျပာတာတခု ဖတ္ရတယ္။ က်မရ့ဲ ဒ႑ာရီေတြက ရွင့္အိပ္မက္ထဲကလိုမဟုတ္ဘဲ အဆံုးသတ္တာျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္တဲ့။
အျဖစ္မွန္သိတဲ့သူေတြက အသိအမွတ္ျပဳတာထက္ သာတဲ့ဒိုင္းဆုဆိုတာမရွိပါ။
(အဲဒီစာႏွစ္ေစာင္ကို ျမန္မာလိုေရးၾကတဲ့သူေတြက ဗမာေတြမဟုတ္ပါ။)
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
https://www.facebook.com/drtintswe/
