ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားသည္ ေတာလက္ေက်းရြာတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားထက္ အစာအိမ္ေရာဂါမ်ား ပို၍ျဖစ္ပြားေလ့ရွိသည္။ လူဦးေရထူထပ္ျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ စိတ္ပူပန္မႈ၊ ေသာကမ်ားျခင္း၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ပူေဆြးေသာကမ်ားျခင္း၊ အလိုႀကီး၍ ေလာဘမ်ားျခင္း၊ ရတာမလို၍ လိုတာမရျခင္း စသည္တုိ႔သည္ အစာအိမ္ေရာဂါ၏ အေျခခံေစ့ေဆာ္မႈအၾကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္သည့္အခါတိုင္း အစာအိမ္တြင္ အစာေျခရည္မ်ား ထြက္လာေလ့ရွိသည္။ ထိုအစာေျခရည္မ်ား သည္ ေျခရန္အစာမရွိေသာအခါ အစာအိမ္နံရံကို ျပန္၍ေလာင္ကြ်မ္းေစသည္။ အႀကိမ္မ်ားေသာအခါ အစာအိမ္အနာ ျဖစ္လာေလသည္။ အစာအိမ္အနာသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ကုသရၿပီး ပူ၊ စပ္၊ ခ်ဥ္ေသာ အစာမ်ား၊ မာေၾကာေသာအစာမ်ားသျဖင့္ လူတြင္ပိန္ခ်ံဳး၍ အားနည္းလာေလသည္။
အားနည္းေသာသူတြင္ ျပင္ပမွ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ ၀င္ေရာက္ကပ္ၿငိရန္ လြယ္ကူေလသည္။ သာမာန္ဥတု အေျပာင္းအလဲ ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ပူ၊ အိုက္၊ ခ်မ္းေအးဒဏ္မ်ားကိုလည္း အားနည္း၍ ခံႏိုင္ရည္မရွိ ျဖစ္လာေလသည္။
ေဒါသႀကီးသူ၊ စိတ္တိုသူ၊ စိတ္ျမန္သူတို႔သည္ အစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္ပြားရန္ အလြန္နီးစပ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ အစာကိုျမန္ျမန္စားသူ၊ ေၾကညက္ေအာင္မစားသူ၊ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ အစာစားသူ၊ ေအးစက္ေသာအစာ၊ အခ်ိန္လြန္၍ ေနာက္က်ေသာအစာ၊ အရည္ေသာက္မပါ၊ အေျခာက္တိုက္စားရေသာအစာတို႔သည္ အစာမေၾကေရာဂါျဖစ္ေစသည့္အစာမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ မေၾကညက္ေသာ အစာမ်ားသည္ အစာအိမ္ကို ပင္ပန္းေစၿပီး အူသိမ္အူမတို႔မွလည္း အာဟာရကို မစုပ္ယူႏိုင္ေပ။ အစာမေၾကလွ်င္ ၀မ္းခ်ဳပ္သည္။ ၀မ္းခ်ဳပ္ျခင္း၏ေနာက္ဆက္တဲြေရာဂါမ်ားမွာ အေၾကာတင္းျခင္း၊ ဇက္ေၾကာတက္ျခင္း၊ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံျခင္းတို႔ ျဖစ္ေလသည္။
လူအခ်ိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိေသာ ေခါင္းကိုက္ေရာဂါႏွင့္ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကိုက္ေရာဂါ၊ မ်က္ရိုးကိုက္ေရာဂါ မ်ားသည္ အစာမေၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္းရင္ ေခါင္းတစ္လံုးမခဲ ဟု ဆိုစကားရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေဆးမ်ားကို ေသာက္ၾကေသာအခါ အစာအိမ္ကို ေလာင္ကြ်မ္းသျဖင့္ အစာအိမ္ေရာင္ျခင္း၊ အစာအိမ္မွ ေသြးယိုစိမ့္ျခင္း၊ အစာအိမ္ေပါက္ျခင္းအထိ ျဖစ္တတ္သျဖင့္ ေဆးအတြက္ ေဘးမျဖစ္ေစရန္ အစာေဟာင္းမ်ား ေအာက္သို႔က်ေစရန္ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ လမ္းေလွ်ာက္ေပးျခင္းျဖင့္ ကုစားလွ်င္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေသာ သဘာ၀ကုထံုးမ်ားရွိသည္။
တိုင္းရင္းေဆးပညာတြင္ ခႏၶာကိုယ္သို႔ ေရာဂါေရာက္ေၾကာင္း ပညာရပ္ကို သင္ၾကားရသည့္အခါ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေလးပါးရွိသည္။
ထိုအေၾကာင္းတရားတို႔တြင္ ေလးခုေျမာက္ျဖစ္ေသာ အာဟာရဟူေသာ အေၾကာင္းတရားသည္ စားသင့္သည့္အစာ၊ မစားသင့္သည့္အစာ၊ စားရမည့္အတိုင္းအတာ၊ စားသင့္သည့္အခ်ိန္အခါ၊ မစားသင့္သည့္အခ်ိန္အခါတို႔အေပၚ မူတည္၍ စားတိုင္း အာဟာရမျဖစ္သည့္ သေဘာတရားကို ညႊန္ျပေနသည္။
အိႏိၵယနိုင္ငံမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာေသာ အာယုေဗဒေဆးပညာတြင္ ေလ၊ သည္းေျခ၊ သလိပ္ အေၾကာင္းတရားမ်ားႏွင့္ အစာစားျခင္းကို ဆက္စပ္ေသာအခါ…
၁။ နံနက္သလိပ္
သလိပ္ဆိုသည္မွာ ပါးစပ္မွ ေထြးပစ္သည့္သလိပ္ကို မဆိုလိုပါ။ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းရွိ ဆူၿဖိဳး၀ၿဖိဳးေစေသာ ေအးသည့္ ဓာတ္သေဘာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ နံနက္စာစားေသာအခါ အထူးသျဖင့္ အရုဏ္တက္ နံနက္ေစာေစာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းမ်ား အရုဏ္ဆြမ္းစားခ်ိန္ႏွင့္ကိုက္ညီသည္။ နံနက္စာစားသူသည္ အာဟာရျဖစ္ၿပီး ၀ၿဖိဳးသည္ဟု ဆိုလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိန္ခ်င္သူမ်ားသည္ နံနက္ေစာေစာအစာကို ေရွာင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပိန္ခ်င္၍ ညစာမစားဘဲေနသည္ဆိုသည္မွာ သဘာ၀မက်ပါ။ ပိန္လည္းပိန္မည္မဟုတ္ပါ။ ပိန္ခ်င္လွ်င္ နံနက္အိပ္ယာထအစာကို ထမင္းမစားႏွင့္၊ အ၀မစားႏွင့္။ စြပ္ျပဳတ္၊ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္၊ ေကာ္ဖီ၊ မုန္႔တို႔ကဲ့သို႔ပဲ အစာခံပဲစားရန္ သင့္သည္။
၂။ ေန႔လည္ သည္းေျခ
သည္းေျခဆိုသည္မွာ အစာေၾကေစျခင္း၊ လႈပ္ရွားမႈျမန္ဆန္ေစျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္မွ အေရာင္အဆင္းထြက္ျခင္း၊ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းျခင္း၊ ေတြးေခၚဥာဏ္ေကာင္းျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြျခင္း၊ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ခံႏိုင္ျခင္း၊ ေန႔လည္စာစားေသာသူသည္ အထက္ပါအက်ိဳးတရားမ်ားကိုရသည္ဟု ဆိုလိုသည္။
၃။ ညေနေလ
ညေနစာစားေသာသူမ်ားသည္ စားလိုက္သည့္အစာေၾကာင့္ အာဟာရမျဖစ္ဘဲ ေလျဖစ္သြားသည္။ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေလလြန္ကဲလွ်င္ အစားပ်က္ျခင္း၊ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း၊ ယားယံျခင္း၊ ဂနာမၿငိမ္စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း စေသာေရာဂါမ်ား ျဖစ္ပြားတတ္ေလသည္။
၄။ ညအပုတ္
နံနက္စာ၊ ေန႔လည္စာမ်ားသည္ အက်ိဳးျပဳေသာအစာမ်ားျဖစ္ၿပီး ညေနစာ၊ ညစာမ်ားမွာ အက်ိဳးမျပဳေသာစာမ်ားျဖစ္သည္။ ညဥ့္နက္မွ စာေသာအစာကို အပုပ္စာဟု ေခၚသည္။ အပုပ္ဓာတ္သည္ အသားအေရညစ္ႏြမ္းျခင္း၊ မဲြေျခာက္ျခင္း၊ ဆံပင္ကြ်တ္ျခင္း၊ ေျခသည္းလက္သည္းမ်ားကဲြျခင္း၊ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္မွ မေကာင္းေသာအနံ႔အသက္မ်ားထြက္ျခင္း၊စသည္တို႔ကို ျဖစ္ပြားေစသည္။ ညစာစားပဲြမ်ားတြင္ ညဥ္႔နက္မွ စားေသာက္ေသာအစာမ်ားသည္ လူကို အက်ိဳးယုတ္ေစေသာအစာမ်ားျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာေသာ လူကံုထံမ်ားတြင္ ဆင္းရဲသားမ်ားထက္ ပို၍ေရာဂါမ်ားသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရေသာ အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ အေၾကာင္းတစ္ရပ္မွာ ညစာစားပဲြမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္နိုင္သည္။ ခ်မ္းသာေသာအသိုင္းအ၀ိုင္း မ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုခုႀကံဳသည့္အခါႏွင့္ မဂၤလာပဲြမ်ားတြင္ ညစာစားပဲြမ်ားျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။
အခ်ိဳ႕မွာ ညကပဲြ၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားတြင္ ေပ်ာ္ပါးရင္း စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ညစာမ်ားကို မေျခနိုင္သည့္ အစာအိမ္မွ ေရာဂါစျဖစ္ေလသည္။ အပုပ္ဓာတ္ေၾကာင့္ ဆံပင္ျဖဴျခင္း၊ သားဖံုးၾကြၿပီးသြားမ်ားက်ိဳးလြယ္ျခင္း၊ အသားအေရ ညစ္မဲြျခင္းမ်ား ျဖစ္လာေသာ္လည္း အေပ်ာ္အပါးက ဖံုးလႊမ္းေနသျဖင့္ သတိမမူၾကေပ။ ႏွစ္ခ်ီၾကာၿပီး ေရာဂါမ်ိဳးစံု၀င္လာမွ သိၾကလာေသာအခါ ေနာက္က်ေနေလၿပီ။
နိဂံုးခ်ဳပ္တင္ျပလိုသည္မွာ-
၁။ အစာကို ဆာမွစားပါ။
၂။ သင့္တင့္ေသာ အစာကိုသာစားပါ။
၃။ သန္႔ရွင္းေသာအစာ၊သဘာ၀အစာမ်ားကိုသာစားပါ။
ဓာတုေဗဒနည္းျဖင့္ ျပဳျပင္ထားေသာအစာမ်ားကို ေရွာင္ပါ။
၄။ နံနက္ေစာေစာစားေသာအစာႏွင့္ ေန႔လည္စားေသာအစာမ်ားသည္ အစာအိမ္မွ ေၾကက်က္ၿပီး လူကို အက်ိဳးျပဳသည္။
၅။ ညေနစာစားလွ်င္ ေလကိုျဖစ္ေစသည္။
၆။ ညစာ(ညဥ့္နက္စာ) စားလွ်င္ လူကိုအက်ိဳးမျပဳ၊ အပုပ္ဓာတ္ကို ျဖစ္ေစသည္။
ေရာဂါမူလံ အာစိဏၰကံ၊ ေရာဂါဟူသမွ် အစာမေၾကျခင္းကစသည္ ဟူေသာ စကားကို အၿမဲဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
(မွတ္ခ်က္။ ၾကည္လြင္ျမင့္(မုျဒာ) ေရးသားေသာ ေရာဂါမွန္သမွ် အစာမေၾကျခင္းကစသည္ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
MOI Webportal Myanmar
https://www.facebook.com/MOIWebportalMyanmar
