ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ကိုယ္အဂၤါအစားထိုး လဲလွယ္ျခင္း

အေရးေပၚၾကပ္မတ္ ကုသေဆာင္မ်ား၊ အေရးေပၚ ဌာနမ်ားအေနႏွင့္ လူနာတစ္ဦး အသက္ဆံုး႐ံႈးသည့္အခါတိုင္း ၎၏ကလီစာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို အျခား လူနာမ်ားထံ လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။ အလွဴရွင္တစ္ဦးသည္ ကလီစာလိုအပ္ေနသူ လူနာ (၅၀) ဦးအထိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႕လူနာမ်ားဆိုလွ်င္ လုိအပ္သည့္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းရရွိရန္ ႏွစ္ခ်ီ၍ ေစာင့္ဆိုင္းရတတ္သည္။

ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ခႏၶာကိုယ္လွဴဒါန္းျခင္း (Donation after circula tory death) ဟူသည့္ မူ၀ါဒကို ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ (WHO) ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုး လ်က္ရွိၿပီး ေသဆံုးၿပီဟု အတည္ျပဳထားေသာ လူနာမ်ားထံမွသာ ကလီစာမ်ားရယူသည္။

အသည္းအသန္လူနာမ်ား၊ ဦးေႏွာက္ေသဆံုးၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို စက္ႏွင့္လည္ပတ္ေနရသူမ်ားထံမွ ေက်ာက္ကပ္လွဴဒါန္းေပးပါရန္ အကူအညီေတာင္းခံၿပီး အသက္ဆံုးပါးသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္ထုတ္ယူကာ အလွဴခံသူ လူနာမ်ားအား အစားထိုးေပးလ်က္ရွိရာမွ အဆိုပါမူ၀ါဒ တစ္ခုေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေက်ာက္ကပ္မ်ားသာမက အသည္း၊ ပန္ကရိယ၊ အဆုတ္မ်ားကိုပါ လွဴဒါန္းလ်က္ရွိၾကသည္။

ကိုယ္အဂၤါအစားထိုးမႈနယ္ပယ္၌ လူတစ္ဦးေသဆံုးျခင္းကို ေသြးလည္ပတ္မႈစနစ္ရပ္ဆိုင္း၍ ေသဆံုး ျခင္း (circulatory death) ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ေသဆံုးျခင္း (brain death) ဟူ၍ အၾကမ္းဖ်င္းခြဲျခားႏိုင္သည္။ ေသြးလည္ပတ္မႈရပ္ဆိုင္းၿပီးမွ ထုတ္ယူထားေသာ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ ဦးေႏွာက္ေသဆံုးေသာ္လည္း စက္ျဖင့္ေသြးလည္ပတ္ေနေသးသူမ်ားထံမွ ထုတ္ယူထားေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ားထက္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ား ပိုျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။

ကလီစာမ်ားကို လူ႕ခႏၶာကိုယ္အပူခ်ိန္အတိုင္းထိန္းသိမ္းရန္၊ ေသြးေထာက္ပ့ံမႈမခ်ိဳ႕တဲ့ေစရန္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းျဖင့္ ကလီစာထိခိုက္ဒဏ္ရာျဖစ္ျခင္းမွ ကာကြယ္ႏိုင္သည္။ အလွဴရွင္ေသဆံုးၿပီးၿပီးခ်င္း ကလီစာထုတ္ယူရန္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ လူမႈေရးအရ အခက္အခဲရွိျခင္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရာ၌ ခက္ခဲျခင္း၊ လူနာမ်ားကိုေမ့ေဆးလြန္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသဆံုးေစရန္ အားထုတ္ျခင္း၊ ဦးေႏွာက္ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ကလီစာမ်ားေရာင္းစားျခင္း၊ မေသဆံုးေသးေသာ္လည္း ေငြေၾကးရရွိေစရန္ ေက်ာက္ကပ္တစ္ျခမ္း ေရာင္းစားျခင္းစသည္တို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္အဂၤါအစားထိုး လဲလွယ္ျခင္းသည္ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္သည့္ မူ၀ါဒတစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္လ်က္ရွိသည္။

သီဟ
Health Updates Journal