“ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိ တယ္ဗ်၊ ကြၽန္ေတာ္မူႀကိဳေက်ာင္း တက္ေတာ့ မူႀကိဳ(၁) ဦးဝိစာရလမ္း၊ ရန္ကုန္မွာ တက္တယ္။ ဆရာမႀကီး ေတြက ခရစ္ယာန္သိီလ ရွင္ႀကီးေတြ ဗ်။ အလြန္စနစ္က်တယ္။ ပန္းခ်ီ ဆြဲ ခိုင္းတယ္။ အေရာင္ျခယ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာတင္ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စား သြားတာက ရြံ႕ေစးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္ေလး ေတြ လုပ္ ေနပူလွမ္းရတာ၊ ကြၽန္ ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပါသြားတယ္။ အဲဒါ အႏုပညာရဲ႕ အစျဖစ္မယ္ထင္ တာပါပဲ။ အသက္ေလးရလာေတာ့ ျပန္ေတြးမိတယ္။ အမွန္ေတာ့ လူ သားတိုင္းမွာ၊ အႏုပညာဆိုတာ ေမြးကတည္းက ပါလာတာဗ်။ မသိမ သာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕က ဒါကို သတိ ထားမိၿပီး ယိုင္သြား၊ ညြတ္သြား၊ အားသန္သြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေ တာ္ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္း ေတြ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မတက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ စိန္အန္ေထာ္နီ (ယခု အ.ထ.က(၄) မဂၤလာေ တာင္ ညြန္႔)မွာ ပန္းခ်ီခ်ိန္သင္ၾကားရတယ္။ ဆရာဦးတင္ေအာင္တဲ့ သူက ကြၽန္ ေတာ့္လက္ဦးဆရာႀကီးပဲဗ်။ ေနာက္ ပိုင္း ပါးရည္နားရည္ရည္ရွိလာခ်ိန္ မွာေတာ့ အြန္ လိုင္းေပၚတက္ရွာဟဲ့၊ ေဖြဟဲ့ ၊ဖတ္ဟဲ့၊ မွတ္ဟဲ့ပါပဲဗ်ာ” လို႔ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဝင္ စားမႈကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ လူေနမႈဘဝကို ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြ ေတြ႕ရ တယ္ေနာ္။ ဘယ္လို စိတ္ကူးမ်ဳိးနဲ႔ ႐ိုက္ျဖစ္တာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး..
”ကြၽန္ေတာ္ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ျခင္း သက္တမ္း အေတာ္ႏုပါတယ္။ ဓာတ္ ပုံ႐ိုက္ျခင္းကိစၥကို စနစ္တက် သင္ ၾကားေလ့လာခဲ့တာေတာ့ မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥမွာ ျမင္ဆရာ မ်ား ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚ က ျမန္မာဓာတ္ပုံပညာရွင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကြၽန္ေတာ့္ျမင္ဆ ရာေတြပါပဲ။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ျခင္းကိစၥမ်ဳိး ကြဲ အမယ္အစုံရွိတဲ့ အနက္ကမွ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ပတ္လည္မွာ ရွိ ေနတဲ့ အႏုခံစားမႈေတြကို ရွာေဖြၿပီး ႐ိုက္ရတာ၊ ဖမ္းယူရတာကို ကြၽန္ ေတာ္အေတာ္ေလး စိတ္ညြတ္သြား တယ္။ ခရီးေဝး သြား တကူးတကန္႔ ဓာတ္ပုံထြက္႐ိုက္စရာမလိုဘူး။ ေငြ ေၾကး အကုန္အက် မမ်ားဘူး။ ကိုယ္ က ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ခံစားဖို႔ပဲ လိုတယ္ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လူမႈ ဘဝေတြ ဖမ္းကူးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ေတာ့ အႏုပညာဆိုတဲ့ အပိုင္းအျမင္ ေပါ့။ တျခားတစ္ဖက္ မွာက်ျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႐ိုက္လိုက္တဲ့ ဖမ္းလုိက္တဲ့ ပုံတစ္ပုံထဲက လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ အေျခခံလူတန္းစားဘဝေတြ ႐ုန္း ေနရတာကို အစိုးရမင္းမ်ား သိသြား ျမင္သြား၊ ခံစားသြား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ သြားတတ္ ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မဟာျမတ္ အစြန္းေပါ့ဗ်ာ” လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။
အခုခ်ိန္မွာ Documentary ေတြကို ပရိသတ္ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စား လာၾကတယ္။ အစ္ကို တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကာလနဲ႔ ႏႈိင္း ယွဥ္ၿပီး ေမး ၾကည့္ေတာ့..
”အမွန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ Documentary ဖန္တီးစရာေတြ တပုံႀကီးပဲဗ်။ တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ တိုင္းျပည္မွာ လာဖန္တီးေနၾက တာ ျမင္ရေတြ႕ေနရတာပဲ။ ေနာက္ တစ္ခုက ျပည္တြင္းမွာလည္း Documentary က်က်နနဖန္တီးႏိုင္ တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ဒါ႐ိုက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းလူ ငယ္ေတြက ျပည္ပ ၿပိဳင္ပြဲေတြ ျပ ပြဲ ေတြေလာက္စိတ္ဝင္စားအားသန္ ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း အရည္အခ်င္းေတြရွိပါ လ်က္နဲ႔ ေထာက္ပံ့ပိုးေပးမယ့္ ျပည္တြင္းမီ ဒီယာေတြ မရွိဘူး။ သူတို႔ စိတ္ဝင္ စားဖန္တီးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြေတာင္ မွ ျပည္ပ ပ႐ုိဂ်ဴဆာ တခ်ဳိ႕ဆီကေသာ္လည္းေ ကာင္း၊ ကိုယ္တိုင္ ရွာေဖြဖန္တီး၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘက္ဂ်က္ရွာ႐ိုက္ ကူးေနၾကရ တာေတြ႕ရတယ္။အလြန္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝ တုန္းကေတာ့ Documentary ဆိုရင္ ျပည္ပေစ်း ကြက္ကို တိုးဖန္တီး သူ အလြန္ နည္း တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပည္တြင္းျပည္ပ ႐ုပ္သံမီဒီယာထဲမွာ ဆိုရင္ ဒီမိုက ရက္တစ္ျမန္ မာ့အသံက ‘ျမန္မာ့ အလွျမန္မာ့ဘဝ’ အစီအစဥ္တစ္ခုပဲ အပတ္စဥ္ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပံ့ပိုးမႈ ေထာက္ပံ့မႈ အားနည္းေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မလာဘူး။ ၿခဳံငဳံ ေျပာရ ရင္ေတာ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ စရာေတြ အပုံပင္ႀကီးဗ်။ ဖန္တီးဖို႔ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ တင္ျပႏိုင္ဖို႔ ေနရာတစ္ ခုပဲ လိုေနတယ္လို႔ ျမင္ပါ တယ္။ လူ ငယ္ဖန္တီးရွင္ေတြကေတာ့ တန္းမီ ၾကတယ္။ အဆင္သင့္ အသင့္အေန အထားပဲဗ်” လု႔ိ ဒါ႐ိုက္တာ မင္းသိုက္ က ရွင္းျပပါတယ္။
ထြဋ္ျမတ္
Popular Journal
