နံနက္မုိးလင္း၍ အိပ္ရာမွ ႏုိးထသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပထမဆံုး သတိထားမိေသာ အရာသည္ အိမ္ေရွ႕ တ႐ုတ္မန္က်ည္းပင္မွ စာကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ နံနက္လင္း သည္ႏွင့္ သူတုိ႔ေရာက္ရွိ လာၾကၿပီး အစာရွာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ေကာက္႐ိုးမွ်င္ ေလးမ်ား၊ ငွက္ေမြးေလးမ်ား ကိုက္ခ်ီလာၾကၿပီး အိမ္ေဆာက္ၾကသည္။ ဆက္ရက္ကေလး မ်ားႏွင့္ ႏွံၿပီစုတ္ ကေလးမ်ား လည္း ပါလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း တြင္ စာေရးသူ လမ္းမဆီကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ လိုက္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ အသီးသီး သြားလာေနၾကေသာ စက္ဘီးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔စက္ဘီး လက္ကုိင္တြင္ လက္သုတ္ပဝါေလးႏွင့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးမ်ား ကိုယ္စီ ခ်ိတ္ဆဲြထား ၾကသည္။
ေန႔သစ္တစ္ခုကို စတင္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ သတၱဝါအားလံုး မိမိတုိ႔ တစ္ဝမ္းတစ္ခါး အတြက္ အလုပ္လုပ္ ၾကရသည္။ အခ်ဳိ႕ ကုန္စိမ္းသည္မ်ား ဆုိလွ်င္ နံနက္ ၃ နာရီခန္႔ကပင္ ထ၍ မီးတုိင္ေစ်းသို႔ ေစ်းကားျဖင့္ လုိက္ကာ ေစ်းထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ၾက ရသည္။ အိမ္ရွင္မက မိမိခင္ပြန္းႏွင့္ သားသမီးမ်ား အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးေမြးရန္ ေစ်းျခင္းျပင္ ရသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားကလည္း ေက်ာင္းသြားရန္ ျပင္ဆင္ၾက ရသည္။ အားလံုးသည္ အလုပ္ကိုယ္စီ၊ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသည္။ ေလာကႀကီးတြင္ လူပိုလူလွ်ံအျဖစ္ အခ်ည္းႏွီး ေန၍ မရေတာ့ပါ။
အမွန္တြင္ အလုပ္သည္ လူ႔ဘဝ၏ ဂုဏ္သိကၡာ ျဖစ္သည္။ လက္လုပ္လက္စား ပင္ ျဖစ္ေစ၊ စာေရးစာခ်ီ ပင္ျဖစ္ေစ၊ ကုန္သည္ပဲြစား ပင္ျဖစ္ေစ၊ အရာရွိႀကီးမ်ား၊ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား ပင္ျဖစ္ေစ၊ မိမိဘဝကို အဓိပၸာယ္ ရွိေအာင္ အလုပ္လုပ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔တစ္ေတြ စိတ္ပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိဝါသနာ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ အလုပ္တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ လုပ္ေနၾက ရသည္ပင္ ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ေန ၾကတာလဲ။ အ႐ိုးရွင္းဆံုးႏွင့္ အလြယ္ကူဆံုး အေျဖကေတာ့ ဝင္ေငြရရွိေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ဝင္ေငြရွိမွ ဘဝရပ္တည္ေရး၊ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ အဆင္ေျပမည္။ အေထာက္အကူ ရေပမည္။ ဝါသနာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ လူ႐ိုေသ၊ ရွင္႐ိုေသ ျဖစ္ေအာင္ျဖစ္ေစ အလုပ္လုပ္ ေနသူမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိသည္။ အမွန္တြင္ အလုပ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘဝမ်ား ရွင္သန္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္ ရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ ျခင္းျဖင့္ ေငြေၾကးကို ရရွိႏုိင္သည္။ စကားေျပာဆုိ ျခင္းျဖင့္ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတကို ရရွိႏိုင္သည္။
By work you get money, by talk you get knowledge. ယေန႔ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိေနသူမ်ား၊ ထိပ္ဆံုးသို႔ ေရာက္ရွိ ေနသူမ်ားသည္ အလုပ္ကုိ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ကိုင္ခဲ့သည့္ အက်င့္စ႐ိုက္ ေကာင္းေၾကာင့္လည္း ေအာင္ျမင္ျခင္းကို သူတုိ႔ရရွိ ခံစားခဲ့ၾက ရသည္။ အနာဂတ္ ဆုိသည္မွာ အလုပ္အေပၚတြင္ တည္ရွိေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ အလုပ္လုပ္သူ ထံတြင္သာ အနာဂတ္ ဆိုတာရွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ခါက မုိးထိျမင့္မားေသာ အေဆာက္အအံု ႀကီးတစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္ ေနသည့္ ကန္ထ႐ိုက္တာ တစ္ဦးကို လူငယ္ေလး တစ္ဦးက တအံ့တၾသ ျဖစ္ကာ အားက်ၾကည္ညိဳ စိတ္ျဖင့္ ေမးခဲ့ဖူးသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ ႀကီးလာရင္လဲ ဦးေလးလို ခ်မ္းသာခ်င္ လုိက္တာ။ အဲဒီလို ျဖစ္လာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ရ မလဲဟင္ ဦး''။ သည္တြင္ အသက္အရြယ္ ရလာၿပီျဖစ္သည့္ ကန္ထ႐ိုက္တာ ႀကီးက ''ဒီမွာ ခ်ာတိတ္၊ အနီေရာင္ အက်ႌတစ္ထည္ ဝတ္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကုိ အျပင္းအထန္ လုပ္ကြာ''ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ခ်ာတိတ္ေလးက လူႀကီး၏ စကားကို နားမလည္ ႏိုင္ရွာပါ။ အဆုိပါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကမူ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္၍ ၫႊန္ၾကားစရာ ရွိသည္ကိုသာ ဆက္လက္ ၫႊန္ၾကားေနသည္။ ၿပီးမွ ခ်ာတိတ္ေလးဘက္ လွည့္ၿပီး- ''ဟုိမွာ ၾကည့္စမ္း အလုပ္လုပ္ ေနၾကတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ အမည္ကို ငါ မသိႏုိင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ငါနဲ႔ေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ဖူးၾကတာ မဟုတ္ဘူး''။
လူႀကီးက ဆက္ေျပာသည္-
''တစ္ခါက မင္းလုိ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ အနီေရာင္ အက်ႌဝတ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အလုပ္သမား အမ်ားစုကေတာ့ အျပာေရာင္ပဲ ဝတ္ေလ့ဝတ္ထ ရွိၾကတာ။ အနီေရာင္ ဝတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ တျခားသူေတြ ထက္ပိုၿပီး အလုပ္ ကုိႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္တယ္။ အလုပ္ခြင္ကိုလဲ တျခား အလုပ္သမားေတြ မေရာက္ခင္ အေစာႀကီး ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္ ရာမွာလဲ သူမ်ားေတြ ထက္ပိုၿပီး သြက္လက္တယ္။ အလုပ္သိမ္း ေတာ့လဲ သူက ေနာက္ဆံုးမွ လူအုပ္ၾကားမွာ သူ႔ကိုပိုၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက အနီေရာင္ ရွပ္အက်ႌ ဝတ္ထားတာကိုး။ ဒီမွာ အလုပ္ရွင္က သတိထားမိၿပီး သူ႔လုပ္ငန္းမွာ ႀကီးၾကပ္သူ အျဖစ္ အလုပ္ခန္႔ လုိက္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူ လက္ေထာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လုိ႔လဲ လုပ္ငန္းရွင္က တြက္မိမွာေပါ့။ သူက အလုပ္လဲ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားလုိပဲ အျပာေရာင္ အက်ႌသာ ဝတ္ထားရင္ လုပ္ငန္းရွင္က ဘယ္မွာ သတိထားမိ မွာလဲ။ ရွပ္အက်ႌ အနီေရာင္ ေၾကာင့္သာ သူ႔ကို သတိထားမိတာ။ ဒါနဲ႕ပဲ သူဟာ အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္၊ ရရွိတဲ့ေငြကို စနစ္တက်သံုးစဲြ၊ စုေဆာင္း၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ လူငယ္ဟာ အဲဒီလုပ္ငန္းႀကီးရဲ႕ လုပ္ငန္းရွင္ျဖစ္ လာခဲ့တယ္။ အဲဒီလူဟာ တျခားလူေတာ့ မဟုတ္ ပါဘူး။ မင္းေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ငါကုိယ္တုိင္ပဲ'' ဟု ေျပာျပသည္။
အလုပ္လုပ္သည့္ လုပ္သား ပုရြက္ဆိတ္ မ်ားသည္ မုိးတြင္းအတြက္ ရိကၡာမပူရေခ်။ ပ်ားလုပ္သားမ်ား အတြက္ ပ်ားရည္ဘဏ္တုိက္ အဆင္သင့္ ရွိေနသည္။
တစ္ခါက ကမၻာေက်ာ္ စႏၵရားပညာရွင္ ႐ိုလာဝီလ်ံ ကို သာသနာျပဳ အဖဲြ႕တြင္ လွဴဒါန္းတီးမႈတ္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ ညစာစားပဲြျဖင့္ ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြး ခဲ့သည္။ သူသည္ ညစာစားပဲြကို အခ်ိန္ အနည္းငယ္မွ် တက္ေရာက္ၿပီး သည္ႏွင့္ ''ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အလုပ္ေလး ရွိေသးလုိ႔ ခြင့္ျပဳ ပါအံုး''ဟု ဆုိသည္။
ဤတြင္ ညစာစားပဲြ ဧည့္ခံသူ အမ်ဳိးသားက-
''အလုပ္ဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာေတာင္ အလုပ္က ရွိေသးတာ လားဗ်ာ'' ဟု တအံ့တၾသ ေမးရာ ''ဟုတ္တယ္။ အိမ္ျပန္ၿပီး စႏၵရား ေလ့က်င့္ရအံုးမယ္ ေလဗ်ာ။ ည ၁ဝ နာရီကေန ၂ နာရီေလာက္ ထပ္ ၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ ရေသးတယ္''ဟု ဆိုသည္။ ''ေန႔တုိင္း ဒီအတုိင္းပဲလား'' ဟု ေမးေတာ့ ''ေန႔တုိင္း ဒီအတုိင္းပဲ'' ဟု ဆုိသည္။
မွန္ပါသည္ အလုပ္ ဆိုသည္မွာ အၿမဲတမ္း လုပ္ေနရမည့္ အရာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ စိတ္ေလမည္။ ပ်င္းရိဖြယ္ ေန႔တာမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းရမည္။ ေယာင္တိ ေယာင္ခ်ာျဖင့္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုးရသည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္၍ လုပ္ငန္းပင္စင္ ယူသည့္တုိင္ အလကား မေနတတ္၍ ဝါသနာပါရာ လုပ္ကိုင္ရင္း ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ ၾကေသာ ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ မ်ားလည္း ရွိေနသည္။
အသက္အရြယ္ အုိမင္း၍ တျခား အလုပ္မလုပ္ ႏိုင္ေတာ့သည့္တုိင္ သမထ ဝိပႆနာ ပြားမ်ား၍ သံသရာ လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ ေၾကာင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္ ၾကရမည္။ အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ အလုပ္ႏွင့္လူ တဲြေနရမည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
ပ်ားမရွိလွ်င္ ပ်ားရည္လည္း မရွိႏိုင္။
အလုပ္မရွိလွ်င္ ပိုက္ဆံလည္း မရွိႏုိင္ပါေခ်။
No bees, no honey,no work, no money.
( ေမာင္သင္းေ၀ )
THE MYAWADY DAILY
https://www.facebook.com/notes/the-myawady-daily
