ဆရာ၀န္ ႀကီးသည္ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ အသက္ ၇၀ မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ မ်က္စိ အထူးကုဘြဲ႕ ရရွိထားသူ ဆရာ၀န္ ႀကီးသည္ ထူးခၽြန္ လွပါ၏။ ေငြေၾကးကို ပဓာန မထားဘဲ ေ၀ဒနာကို ေမတၱာျဖင့္ ကုသေပးသူ ျဖစ္သည္။ လူနာ တစ္ဦးကို မိနစ္ ၄၀၊ အခ်ဳိ႕ကို တစ္နာရီခန္႔ ၾကာေအာင္ ေသခ်ာစြာ စမ္းသပ္ၿပီးမွ ဘာလုပ္ သင့္သည္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးသူျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕ ဆရာ၀န္ မ်ားသည္ တစ္ေန႔ လူနာ ေလးငါးဆယ္ ဦးခန္႔ မ်က္စိ ခြဲစိတ္ေသာ္လည္း ဆရာ၀န္ ႀကီးသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ လူနာ ႏွစ္ဦးသာ ခြဲစိတ္ ကုသသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီး ကုသၿပီး လူနာဆိုလွ်င္ စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္ ရရွိသျဖင့္ ဆရာ၀န္ ႀကီး၏ ေကာင္းသတင္း ေမႊးပ်ံ႕ရျခင္း ျဖစ္၏။
ထို႔အျပင္ ဆရာ၀န္ ႀကီးသည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္ အခ်ဳိ႕သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ကုထံုးသစ္မ်ား ေလ့လာျခင္း၊ နည္းပညာႏွင့္ ေဆးပညာ ေလ့လာျခင္း တို႔ကို ျပဳၿမဲျဖစ္သည္။ ““သမားဆိုအိုမွ”” ဟူေသာ စကားသည္ ဆရာ၀န္ႀကီး ကဲ့သို႔ေသာ သမားေကာင္း မ်ားကို ရည္ၫႊန္းျခင္း ျဖစ္တန္ရာ သည္ဟု ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္ ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္ မက်ႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိ၏။ ထိုအခ်က္မွာ ဆရာ၀န္ ႀကီးသည္ ““စီးကရက္””ကို ခံုခံုမင္မင္ ေသာက္တတ္ျခင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ စီးကရက္ ေသာက္ျခင္းသည္ လူ႔က်န္းမာေရး အတြက္ ေကာင္းက်ဳိး မေပးသည္ကို ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ မသိဘဲ ေနမည္မဟုတ္။ သိလ်က္ႏွင့္ စီးကရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္မက်႐ိုး အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔တေစ ဆရာ၀န္ ႀကီးကို ဘုန္းႀကီးစာခ် မလုပ္၀ံ့ခဲ့ေပ။ ဆရာ၀န္ႀကီးက အဖိုးတန္ လူတစ္ဦး ျဖစ္ပါလ်က္ ေဆးလိပ္၏ ေက်းကၽြန္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး လူ႔ဘ၀ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လြန္စြာ ရင္းႏွီးေသာ စာေရး ဆရာႀကီး တစ္ဦးဆိုလွ်င္ အသက္ ၇၃ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ စာေရး ဆရာႀကီးသည္ အမ်ဳိးသား စာေပဆုကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ရရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဘာသာျပန္ ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလွ၏။
ေနာက္တစ္ဦး မွာလည္း စာေရး ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ လူသိမ်ား ထင္ရွားသူလည္း ျဖစ္သည္။ လူခ်စ္ လူခင္လည္း ေပါသည္။ ဆရာက အရက္ကို အသင့္အတင့္ ေသာက္ သလို ေဆးလိပ္ ကိုလည္း လက္ကမခ်။ ဆရာ့တြင္ ေသြးတိုး၊ ႏွလံုးေရာဂါ အစံုရွိ၏။ အျပင္ပန္း ၾကည့္လွ်င္ က်န္းမာေရး ေကာင္းသူဟု ထင္ရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ႏွလံုးေရာ ဂါ ေဖာက္လာသျဖင့္ ေဆး႐ံုသို႔ တင္လိုက္ရာ တစ္ရက္သာ ခံၿပီး ကြယ္လြန္သြားသည္။
ဆရာ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ အသက္ ၇၈ ႏွစ္ရွိေပၿပီ။ ဆရာက စြယ္စံုရ ပညာရွင္ စာေရး ဆရာႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာစာေပ ေလာကအတြက္ ဆံုး႐ႈံးမႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ အကယ္၍ ဆရာသည္ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ကို မေသာက္ခဲ့လွ်င္ ယခုထက္ အသက္ ရွည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ျမန္မာ စကားပံုတြင္ ဆို႐ိုးစကား ရွိသည္။ ““ဥစၥာကို ကံေစာင့္၊ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္”” ဟူေသာ စကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္သည္။ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲႏွင့္ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ေသာက္လွ်င္ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ ႏုိင္သည္ကို သိၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕မွာ ေဆးလိပ္ႏွင့္ အရက္ကို မျဖတ္ႏိုင္ဘဲ သံေယာဇဥ္ တြယ္ေန ၾကသည္မွာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ လူတို႔သည္ ““အမွား”” ႏွင့္ ““အမွန္””ကို သိသေယာင္ေယာင္ ရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြ႕၊ လက္ေတြ႕ အမွားအမွန္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ ၾကေသာ အခါ၌မူ ရွင္းလင္း ျပတ္သားစြာ မေ၀ခြဲႏိုင္၊ မစဥ္းစားႏိုင္ ျဖစ္တတ္ၾက၏။
ဥပမာ ဆိုရလွ်င္ က်ား၊ ဆင္စေသာ သားရဲ တိရစၧာန္ တို႔သည္ ဤသို႔၊ ဤႏွယ္ ခုပ္တတ္၊ အုပ္တတ္ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ စားေသာက္ တတ္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ ဤသို႔၊ ဤပံု ေရွာင္ရွား တိမ္းေရွာင္ပါက လြတ္ႏိုင္သည္ကို လည္းေကာင္း ေကာင္းစြာ သိရွိပါလ်က္ ေတာတြင္းသို႔ ေရာက္၍ က်ား၊ ဆင္ စသည္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳ ရင္ဆိုင္ရသည့္ အခါ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ မတိမ္းမေရွာင္ ႏုိင္ေသာ ေတာသြား ေယာက်္ားကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေခ်သည္။
““ေလာက၌ မည္သည့္ အရာတြင္ မဆို မိမိဥာဏ္ကို အသံုး ျပဳျခင္းသည္ ေကာင္း၏။ မိမိဥာဏ္ထက္ ေကာင္းေသာ လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္ မရွိ”” ဟု ပညာရွိတို႔ ဆံုးမစကား ရွိ၏။ ထိုစကား မွန္၏။ သူတစ္ပါး စကားကို နားေထာင္ ရျခင္းသည္ မွားသည္ လည္းရွိ၏။ မွန္သည္လည္း ရွိ၏။ သူတစ္ပါး အေျပာကို မေစာင့္ဘဲ မိမိ အသိဥာဏ္ျဖင့္ ဟုတ္မဟုတ္၊ မွန္မမွန္၊ သင့္မသင့္၊ ေတာ္မေတာ္ကို ေ၀ဖန္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ မိမိကိုယ္တိုင္ သိျမင္ေအာင္ ႀကံဆရ ျခင္းသည္ အမွန္ကို ေရာက္ရန္ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ စိတ္အခ်ရဆံုး နည္းေကာင္းလမ္းေကာင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး လူတိုင္းသည္ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္လို ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အသက္ရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္းအတြက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည္ တို႔ကို လုပ္ေနၾကပါ သလားဟု ေမးလွ်င္ ေျဖရန္ခက္ခဲ ေပလိမ့္မည္။
ဤေနရာတြင္ စာေရး ဆရာႀကီး ေဌးေမာင္၏ သေဘာထား အယူအဆကို ေဖာ္ျပ လိုပါ၏။ ““ေအာင္ေျမ”” ပညာေပး မဂၢဇင္းတြင္ ဆရာ ေရးသားခဲ့ေသာ ““အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္လိုလွ်င္”” ေဆာင္းပါးမွ လိုရင္း အခ်က္ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပ လိုပါသည္။ ဆရာက -““ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက သိ၍၊ တတ္၍၊ နားလည္၍ မဟုတ္ဘဲ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ ခဲ့သည္။ သတိထား ခဲ့သည္။ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ခဲ့သည္။ အရက္မေသာက္၊ ကြမ္းမစား၊ ေဆးလိပ္မရွဴ၊ အေပ်ာ္အပါး မရွိ၊ အစား အေသာက္ကို ဆင္ျခင္စားေသာက္ ၿခိဳးၿခံသည္။ ထိုအခ်က္ တို႔သည္ကား ေနာင္အခါတြင္ အသက္ရွည္ဖို႔၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းဖို႔ ျဖစ္ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား”” ဟုဆိုသည္။ ဆရာ ေဌးေမာင္သည္ ယခုအခါ အသက္ ၈၆ ႏွစ္ ရွိေပၿပီ။ နားမထိုင္း၊ ခါးမကိုင္း၊ သြားမက်ဳိး၊ မ်က္စိေကာင္း ေသးသည္။ စာေရးလည္း မပ်က္ေသးေပ။ ဆရာ၏ စိတ္ေန စိတ္ထားမွာ ““ေမတၱာထားသည္။ ေစတနာ ပြားသည္။ မုဒိတာ စိတ္ကို ရင္၀ယ္ သိမ္းဆည္းထားသည္။ ဥေပကၡာ စိတ္ကို အၿမဲတမ္း ေမြးျမဴသည္”” ဟူ၍ ျဖစ္ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဖိုးေသာၾကာ (ေခတ္ + မိုး) သည္လည္း အသက္ ၈၁ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သတင္းစာ အလုပ္ကို ခံုခံုမင္မင္ လုပ္ကိုင္ေနဆဲ ရွိ၏။ ဆရာ့ အလုပ္တိုက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည့္ အခါတိုင္း ဆရာသည္ စာႏွင့္မ်က္ႏွာ မခြာဘဲ ရွိသည္။ ဆရာသည္ အသက္အရြယ္ ရလာၿပီ ျဖစ္၍ က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ရွိသည္။ ဆရာ ဖိုးေသာၾကာက ““ဒီလို အသက္အရြယ္ မ်ဳိးမွာ အေနအထိုင္၊ အစား အေသာက္က အစ ျပင္ဖို႔လိုတယ္။ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ေနထိုင္တတ္ဖို႔ လိုတယ္”” ဟုဆိုသည္။
ဆရာသည္ သတင္းစာ ဆရာ လက္ေဟာင္းႀကီး ျဖစ္၍ အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားလွသျဖင့္ တစ္ပတ္တြင္ တစ္ရက္မွ် နားရက္ မယူဘဲ သတင္းစာကို ေန႔စဥ္ ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ လ်က္ရွိသည္မွာ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ အားက်စရာလည္း ျဖစ္ပါ၏။
ေခတ္စနစ္ အေျခအေန အရ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေသာ္လည္း က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ ပါက လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသူ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။ အခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။ ““အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ႏိုင္ပါလ်က္ အိမ္မွာပဲ အၿမဲေနမည္ ဆိုပါက အသက္ မရွည္ႏိုုင္”” ဟုေျပာသည္။ ထိုစကား အျပည့္အစံု မမွန္ေသာ္လည္း မွန္သင့္ သေလာက္ေတာ့ မွန္သည္။ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ၀င္ေနသူ တစ္ဦးအဖို႔ နာဖို႔၊ ဖ်ားဖို႔႔ပင္ အခ်ိန္မရ၊ အလုပ္တြင္ ဇြဲကပ္ေန သျဖင့္ အလိုလို က်န္းမာေရးက ေကာင္းေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ေလ်ာ္ရာ အလုပ္ တစ္ခုခုကို လုပ္ေနျခင္းသည္ အသက္ရွည္ရာ ရွည္ေၾကာင္းကို အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသျဖင့္ က်န္းမာေရး ေကာင္းေသးလွ်င္ အသက္ အရြယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ အလုပ္ တစ္ခုခုကို လုပ္ရန္ အႀကံျပဳ လိုပါ၏။
ျမ၀တီ
