တစ္ခါက တိုင္းရင္းေဆး သိပၸံေက်ာင္း မန္းေတာင္ေျခတြင္ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ဦးက ထူးဆန္းေသာ ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္း တစ္လံုးကို ျပသည္။ ထုိငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္းမွာ သံုးေျမႇာင့္ပံုသဏၭာန္ရွိသည္။ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးတြင္ တစ္ဆယ့္တစ္လံုးမွ တစ္ဆယ့္သံုးလံုးအထိ ပါသည္။ ထိုအဖီး၏ အစြန္းဆံုးတြင္ တစ္လံုးတည္းသာပါေသာ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးမွာ သံုးေျမႇာင့္ပံုသဏၭာန္ရွိၿပီး က်န္ငွက္ေပ်ာသီးအားလံုးမွာ ေလးေျမႇာင့္ပံုသဏၭာန္ အသီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ဖီးတြင္ ေဆးဖက္ဝင္ေသာ အသီး မွာ တစ္လံုးသာပါသည္။ ထိုငွက္ေပ်ာသီးကို ေဆး႐ုံတက္ေနသည့္ အစာအိမ္ ကင္ဆာဟု ယူဆရသူ လူနာတစ္ဦးကိုေပးရန္ ဓာတ္စာအျဖစ္ ယူလာေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္းသည္ ေလပူကိုႏိုင္သည္။ အစာအိမ္နာ၊ အစာအိမ္ ေရာင္ျခင္းကို သက္သာေစသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံကို ႏႊာလိုက္လွ်င္ ေတြ႕ရ ေသာအသားအမွ်င္မ်ားသည္ အစာအိမ္မွ အခြၽဲအေျမႇးကို ျပန္လည္ျဖစ္ထြန္း ေစႏုိင္သည္။ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီးအမွည့္တစ္လံုးစား ေပးလွ်င္ အစာေၾကျမန္ေစသည္။ ေလေအာင့္ေရာဂါႏွင့္ အစာအိမ္မွ ေသြးယိုစိမ့္ေသာ အနာမ်ားကိုပါ စြဲစြဲၿမဲၿမဲစားလွ်င္ သက္သာႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းရင္းသိပၸံမွ သင္တန္းသားေဆး ဆရာေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ ေဆးပင္၊ ေဆးရြက္ ေဆးျမစ္၊ အသီး အဖုတို႔၏ အာနိသင္ အာယုေဗဒေဆးပညာကို အလြန္စိတ္ဝင္စားၿပီး လိုက္ စားသူျဖစ္သည္။ ယခုအခါ သူသည္ တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္ ႏုိင္ငံတကာ ေဆးပညာဌာနတြင္ ဌာနမွဴးအဆင့္ျဖင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည္။
သူက စိိတ္လိုလက္ရရွိေသာအခါမ်ားတြင္ ေဆးဖက္ဝင္အပင္တစ္ပင္၏ ေဆးအမယ္မ်ားကို စုေဆာင္းၿပီး ေဆးေဖာ္စပ္ရာတြင္ လိုက္နာရမည့္ ေဆး ပညာဥပေဒသမ်ားကို ရွင္းျပသည္။ အပင္ေတြ႕တိုင္း ခုတ္ယူခ်ဳိးယူၿပီး ေဆး ေဖာ္၍ အာနိသင္အစြမ္းမရႏုိင္ဟု သူကဆိုသည္။
အပင္တစ္ပင္ကို ေဆးဖက္ဝင္အပင္ဟုသိသည္မွာ သာမန္အသိသာျဖစ္ သည္။ ေဆးေဖာ္ရန္အတြက္ အရြက္ကိုရယူလိုလွ်င္ မိုးဥတုႏွင့္ မိုးအကုန္တြင္ ခူးရမည္။ အသီးကုိရယူလိုလွ်င္ ေဆာင္းအကုန္ သို႔မဟုတ္ အသီးရင့္မွည့္ ခ်ိန္တြင္ ယူရသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးပင္တစ္ပင္၏အျမစ္ကို ေဆးေဖာ္လို လွ်င္ မိုးရာသီတြင္ ထိုအပင္၏ အရြက္၊ အသီး၊ အကိုင္း၊ အခက္မ်ားကို ခုတ္ယူၿပီး ေဆးေဖာ္ေသာ္လည္း ေဆးအာနိသင္အျပည့္မရႏုိင္။ ေႏြရာသီ ေရာက္မွ ထိုအပင္အရြက္ေၾကြေသာအခ်ိန္ ေႏြဦးေပါက္စ ဂိမွာန္တဥတုတြင္ အပင္၏ အျမစ္ကို တူးယူရမည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဆးပင္၏ အျမစ္မွာ ေဆးအာနိသင္ အျပည့္ရွိသည္။
ပန္းပြင့္မ်ား၊ ဝတ္ဆံမ်ားကို ေဆးေဖာ္ၾကသည္။ ထုိပန္းပြင့္ဝတ္ဆံမ်ားကို ပ်ားပိတုန္းတို႔မစားသံုးမီ အရင္ယူရမည္။ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေၾကြက်မွရယူေသာ အပြင့္မ်ားမွာ ေဆးဖက္မဝင္ႏုိင္ဟု ဆိုသည္။ ဥပမာ ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ား ကို ႏွလံုးအားေဆး၊ သည္းေျခေဆးမ်ား ေဖာ္ၾကသည္ဆိုရာတြင္ ေစ်းမွၾကံဳ ရာ ကံ့ေကာ္ပြင့္ဝယ္ယူ၍ အေျခာက္လွန္းၿပီး ဝတ္ဆံေျ>ြခယူေလ့ရွိသည္။ ဘုရားတင္ၿပီးစြန္႔ေသာ အပြင့္ေျခာက္မ်ားကုိစုၿပီး ပရေဆးဆိုင္မ်ားသို႔ ျပန္ ေရာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ေဆးေဖာ္မည့္ဆရာက ပရေဆးဆိုင္မွ ကံ့ေကာ္ပြင့္ ေျခာက္ကိုဝယ္ၿပီး အလြယ္တကူေဆးေဖာ္ၾကသည္။ ဤေဆးတြင္ပါဝင္သည့္ ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားမွာ ေဆးအာနိသင္ အျပည့္ရႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။
ေဆးနည္းစာရြက္ကေလးကိုျပၿပီး ပရေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ ေဆးစုေသာအခါ လိုေသာေဆးအမယ္မွန္သမွ် အလြယ္တကူရႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးအာ နိသင္ျပည့္ဝမွန္ကန္ေသာ ေဆးပစၥည္းကို ရရန္ခက္ခဲေပသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သိမ္းထားခ်ိန္ၾကာ၍ မိႈတက္ေနေသာ ေဆးပင္ေဆးရြက္မ်ားကို ထည့္ေပး တတ္သည္။ မစစ္ေဆးပဲ အမႈန္႔ႀကိတ္စက္ပို႔လိုက္ေသာအခါ ထိုမႈိမ်ား ေဆး ထဲတြင္ ေရာေႏွာပါဝင္သျဖင့္ အသည္းေျခာက္ေရာဂါျဖစ္ပြားႏိုင္ေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးအတြက္ေလးဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။
ေဆးဆရာမ်ားသည္ လူနာမ်ားကို ေဆးေပးေသာအခါ လူနာဟုမျမင္သင့္။ မိမိ၏ မိဘကို ေဆးေပးေနသည္ဟု ျမင္ၿပီးေပးလွ်င္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ေဆး ကိုမေပးရဲေတာ့ေပ။ ေဆးေပးျခင္းသည္ မိမိ၏ အေသြးအသားကို ဖဲ့ေပးေန သကဲ့သို႔ သေဘာထားမွ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းျဖစ္မည္။ မိမိေပးေသာ ေဆးမွရေသာေငြသည္ လူနာေရာဂါမေပ်ာက္လွ်င္ မိမိအတက္ တန္ျပန္ အဆိပ္သင့္မည္ဟု သတိျပဳအပ္သည္။ ယခုေခတ္ေဆးဆရာမ်ားသည္ သစၥာ ရွိသူနည္းပါးသြားၿပီး မိမိကုိယ္မိမိ သမားေတာ္ႀကီးအမည္တပ္ထားၿပီး အက်ဳိး အျမတ္အတြက္ ေဆးေရာင္းစားေနေသာ သမားအတုအေယာင္မ်ား ေခတ္ စားေနသည္။ ျပည္တြင္းမွာမရႏုိင္ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕မ်ားကို ေခၚလာ ေပး၍ ႏုိင္ငံျခားမွ ဝယ္ယူထားေသာ ေဒါက္တာမ်ား ေခတ္စားေနသည္ကို သတိမူရမည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ လူနာမ်ားသည္ မိမိကုသမည့္ဆရာမွာ သမား စဥ္ဆရာလား၊ အသျပာဆရာလား သတိထားဖို႔လိုသည္။ ေရွးက သမားစဥ္ ႐ိုးရာေဆးပညာ ေဆးဆရာႀကီးမ်ားမွာ က်မ္းအဆူဆူကို တတ္ေျမာက္ၾကေသာ္ လည္း မည္သူမွ် အေနာက္တိုင္းေဒါက္တာဘြဲ႕မရၾကပါ။ ဖားတစ္ပိုင္း ငါး တစ္ပိုင္း၊ ေခါင္းေပၚမွာ ေခါင္းေပါင္းစႏွင့္ လည္ပင္းမွာ နက္ကတိုင္ႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းမွာ ေတာင္ရွည္ႏွင့္ ေျခေထာက္မွာ ဘြတ္ဖိနပ္ႏွင့္ ဝတ္ဆင္ထား ေသာ ကာတြန္းပံုတစ္ပံုကို ေတြ႕ဖူးသည္။ အေနာက္ေမွ်ာ္ဆရာမ်ားကုိ ေလွာင္ထားေသာ ကာတြန္းျဖစ္သည္။
တစ္ခါက စာေရးသူ၏လူနာ အၿငိမ္းစားပါေမာကၡခ်ဳပ္တစ္ဦးက ေျပာဖူး သည္။ ''ဆရာတို႔ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးတိုင္းရင္းေဆးပညာဒီပလိုမာဘြဲ႕ပဲ ေရးထား တယ္ေနာ္။ ဆရာတစ္ခါက အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုက P.hd ဘြဲ႕ရဆိုတဲ့ ျမန္မာဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ဖူးတယ္။ P.hd ရဲ႕ အရွည္ေကာက္က ဘာလဲ လို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သူမေျဖႏုိင္ဘူး''ဟု ေျပာျပသည္။ P.hd ဆိုသည္၏ အရွည္ေကာက္မွာ Doctor of Philosophy ဟု ျဖစ္ေၾကာင္းကို ထုိဘဲြ႕တပ္ ထားသူက မသိျခင္းမွာ ရွက္စရာေကာင္းေပသည္။
ေရွးေခတ္က ျမန္မာေဆးဆရာမ်ားကို ဗိေႏၵာဆရာမ်ားဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ သကၠတမွလာေသာ ဝိုက္ေျဒာဟူေသာစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု တိုင္း ရင္းေဆးေကာင္စီဝင္ဆရာႀကီး ဦးမာဃမွ အမိန္႔ရွိဖူးသည္။ ေဆးပစၥည္းတို႔၏ အာနိသင္ကို သိရွိေသာဆရာဟု ဆိုလိုသည္။ ဂုဏ္ငယ္စရာမရွိဟု ဆရာ ႀကီးက မိန္႔ဖူးသည္။ ေရွးေခတ္က ျမန္မာဆရာႀကီးမ်ားတြင္ လူထုကေပးအပ္ ထားေသာ ဗိေႏၵာဆရာဟူေသာ ဘြဲ႕မွလြဲ၍ အျခားဘာဘြဲ႕မွ် မရွိ။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ား၏ အသက္ကို ကယ္တင္ကုသခဲ့ၾကသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း က အဂၤလိပ္ေဆး႐ုံမ်ား ေဆးဝါးမရွိျခင္း ျပတ္လတ္ခ်ိန္ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ ပလိပ္ေရာဂါ ကပ္ေဘးမ်ားက်ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာနယ္မ်ားတြင္ ဤေဆး ဆရာမ်ားႏွင့္ပင္ အသက္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမ်ားမေပၚမီက ေတာနယ္မ်ားတြင္ ေျမြကိုက္ခံရသူမွန္သမွ် ဗိေႏၵာဆရာႏွင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားက ေျမြဆိပ္ႏုိင္ပင္မ်ား ရွာေဖြၿပီးကုသေပးသျဖင့္ အသက္ရွင္ခဲ့သူမ်ားမွာ ယေန႔ အထိရွိေနဆဲျဖစ္သည္။
ဗိေႏၵာဆရာမ်ားသည္ ေျမြကိုက္ေရာဂါသာမက ခက္ရာခက္ဆစ္ေခြး႐ူး ကိုက္၊ ေခြး႐ူးျပန္ေရာဂါကိုလည္း ေဆးပင္ေဆးျမစ္မ်ားျဖင့္ ကုသခဲ့ၾကသည္။ ေခြး႐ူူးကုနာမည္ေက်ာ္ဆရာႀကီးမ်ား ျမန္မာေဆးပညာေလာကတြင္ ရွိခဲ့ သည္။ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ ပုလိပ္ေရာဂါကပ္ေဘးမွ ျမန္မာေဆးႏွင့္ အသက္ရွင္ ခဲ့သူမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ယခုအခါ ထိုဆရာ ႀကီးမ်ား၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားပါ အေမြမက်န္ခဲ့ပဲ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းဆရာကေျပာသည္။ ေရွးက ေခြး႐ူးကုရာတြင္ ပဒိုင္းပင္ႏွင့္ကုခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပဒိုင္းနက္လား၊ ပဒိုင္းခတၱာလား၊ ပဒိုင္းသံုး ထပ္လား မွတ္တမ္းမက်န္ခဲ့။ ထို႔အျပင္ ပဒိုင္းသီးလား၊ ပဒိုင္းပြင့္လား၊ အျမစ္ လား ေရးမွတ္ထားေသာ မွတ္တမ္းမက်န္ခဲ့။
ေျမဆိပ္ကိုကုခဲ့သည့္ ေခြးေတာက္ပင္ဆိုလွ်င္လည္း အရြက္၊ အႏြယ္၊ အျမစ္ မည္သည္ကိုသံုး၍ ေျမြဆိပ္ေျဖခဲ့သည္ကို မွတ္တမ္းအတိအက်မက်န္ ခဲ့ဟု ဆိုသည္။ အစဥ္အဆက္မသံုးေသာအခါ ပညာတိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြက္သြား ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေဆးပင္အသံုးမ်ား၏အလြဲမ်ားကို သူကဆက္ေျပာျပသည္မွာ ဆီးခ်ဳိ ေဝဒနာသည္တစ္ဦးသည္ ေဝဒစာေစာင္တစ္ခုတြင္ပါသည့္ ေဆးနည္းကိုဖတ္ ၿပီး ၾကက္ဟင္းခါးရြက္မ်ားကို အရည္ညႇစ္ေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း ေျပာသည္။ အမွန္မွာ ဆီးခ်ဳိအထိုက္အေလ်ာက္ႏုိင္သည့္ အာနိသင္မွာ ၾကက္ ဟင္းခါးသီး၏ အေစ့တြင္သာရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ေသြးတိုးေရာဂါရွိသူတစ္ဦးမွာလည္း ဒန္႔သလြန္ရြက္ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟင္းခ်ဳိခ်က္လွ်င္ အပူေလာင္ၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္၏ အာနိသင္(ေအးသက္)ဓာတ္မွာ ပ်က္စီးသြားႏုိင္သည္။ အရြက္ကိုေထာင္းၿပီး အရည္ညႇစ္ေသာက္မွသာ(ေအးသက္)အာနိသင္ကိုရရွိၿပီး ေသြးတိုးက်ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
ေလပူႏုိင္သည္ဟုဆိုၿပီး ေခြးေတာက္ရြက္ကို ပုစြန္ဆိတ္ကေလးႏွင့္ ေၾကာ္ စားသူ၊ ျပဳတ္ၿပီးတို႔စရာအျဖစ္ စားသူမ်ားလည္းရွိသည္။ ေလပူမႏုိင္သည့္အျပင္ ေသြးတက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြားႏိုင္သည္။ ဝၿဖိဳးၿပီး ေခါင္းေခြၽး အလြန္ထြက္သူမ်ား ေခြးေတာက္ရြက္ႏွင့္မသင့္ပါ။ ပိန္ၿပီး ေလခ်ဳပ္ေရာဂါ ရွိသူ၊ နာလန္ထအားနည္းၿပီး ေလမသက္သူမ်ားကုိသာ ေခြးေတာက္ရြက္ႏွင့္ ၾကက္႐ိုးဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္ရန္ ဓာတ္စာအျဖစ္ ေရွးဆရာႀကီးမ်ားက ေပး ေလ့ရွိသည္။
ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားသည္ မီးယပ္ေသြးေပၚခ်ိန္မေပၚလွ်င္ မီးယပ္ ေဆးပူမ်ား ဝယ္ေသာက္ေလ့ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ခ်င္းႏွင့္ထန္းလ်က္ျပဳတ္ေသာက္ ၾကသည္။ ဤသို႔ ျပဳတ္ရာတြင္ ထန္းလ်က္အေနေတာ္ ခုနစ္ခဲတြင္ ခ်င္းပါးပါး အလႊာ ခုနစ္လႊာထက္ပိုမထည့္ရ။ ခ်င္းမ်ားလွ်င္ အပူလြန္ၿပီး ေပၚမည့္မီးယပ္ ေသြးမွာ မေပၚပဲ ခမ္းသြားတတ္သည္။ ထန္းလ်က္မွာ သံဓာတ္ပါသည္။ အားကိုျဖစ္ေစသည္။ ေသြးအားနည္းလွ်င္ ထန္းလ်က္ကပိုမွသာ ေသြးအား ျဖစ္ၿပီး မီးယပ္ေပၚမည္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့႐ိုးရာေဆးမ်ားကို သံုးစြဲရာတြင္ ေဆးနည္းမွန္ကန္ေသာ္လည္း ေဆး ပစၥည္းအာနိသင္မမွန္သျဖင့္၊ မသန္႔စင္သျဖင့္ မစြမ္းသည္မ်ားရွိသကဲ့သို႔ အခ်ိန္အတြယ္မမွန္ကန္သျဖင့္ တလြဲျဖစ္ေနရသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ ႏြယ္ ျမက္သစ္ပင္ ေဆးဖက္ဝင္သည္ဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း အပင္တစ္ပင္တည္းမွာ ပင္ ေဆးဖက္ဝင္သည့္ အစိတ္အပိုင္း၊ မဝင္သည့္ အစိတ္အပိုင္းရွိသည္။ ငွက္ေပ်ာတစ္ဖီးမွာပင္ ေဆးဖက္ဝင္သည့္အသီး၊ မဝင္သည့္အသီးဟူ၍ရွိ သည္။ ထုိ႔အျပင္ ေဆးေပးေသာ ဆရာ၏ ပညာ၊ အယူအဆ၊ သိကၡာ၊ သမာဓိ၊ သီလတို႔ႏွင္လည္း သက္ဆိုင္သည့္အေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပလိုက္ရ သည္။ ။
ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)
Myanmaalinn
https://www.facebook.com/MYANMAALINNNEWS
