ျပည္သူလူထုပင္ ျဖစ္သည္။ ထိခုိက္နစ္နာမႈကို အတိုင္းထက္အလြန္ ပိုမိုခံစားရသည္ က စစ္မက္၏ သားေကာင္မ်ားျဖစ္ ခဲ့ရေသာ အျပစ္မဲ့ကေလးငယ္ ေလး မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
'တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္ေလးမ်ား'ဟု တင္စား ေခၚေဝၚၾ ကသည့္ ကေလးငယ္ေလး မ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခြင့္ ရေရး အစရွိသည့္ ကေလးသူငယ္
အခြင့္အေရးမ်ားကို ေအးခ်မ္း သာယာေသာေနရာေဒသမ်ားရွိ ကေလးငယ္မ်ားနည္းတူ စစ္ေဘး သင့္ ေဒသမ်ားရွိ ကေလးငယ္မ်ားလည္း ရရွိေစရန္ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္ အႏုပညာ ရွင္တို႔၏
စကားသံကို တင္ဆက္ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။
မိုင္
ပဋိပကၡေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တာဟာကေလးေတြအ တြက္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး နစ္ နာမႈေတြရွိႏုိင္တယ္။ သိတတ္စ အရြယ္မွာမိဘေတြအေနနဲ႔ ဒီလိုဒုကၡေတြေရာက္ေနၾကရ ေတာ့
ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ဘဝေတြဟာ အင္ မတန္ သနားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအတြက္ဒီလုိကေလး ငယ္ ေတြအတြက္သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕ အစည္းအသီးသီးက ဝိုင္းဝန္း
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသင့္တယ္။
ဒီကေလးေတြထဲမွာအနာဂတ္ လူခြၽန္လူေကာင္း ကေလးေတြ မပါဘူးေျပာလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီ ေတာ့သူတုိ႔ေလးေတြအတြက္ ကိုတတ္ႏုိင္သေလာက္ ဦးစား ေပးၿပီး လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္။ သူတို႔ငယ္စဥ္မွာခံစားခ့ဲရတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကေတာ့အ တိတ္ရဲ႕အရိပ္မည္းႀကီးသဖြယ္ အနာတရျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒါေတြ ကိုေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ကေလးေတြအတြက္ ဝိုင္းဝန္း အားေပးကူညီသင့္ပါတယ္။
L ခြန္းရီ
ဒုကၡသည္ဆိုရင္ အား လံုးကကခ်င္တစ္မ်ဳိးပဲ ထင္ၾကတာ။တကယ္ေတာ့ ရွမ္းျပည္ နယ္၊ေရႊလီတံတားအေက်ာ္မွာ ရွိတဲ့ဒုကၡသည္ခန္းက တကယ့္ ကိုဆင္းရဲၿပီးအခက္အခဲေတြ ၾကားမွာ အသက္႐ွဴရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ကေလးေတြ။တခ်ဳိ႕ဆိုမေမြးႏုိင္လို႔ မိခင္ေရာ၊ ကေလးေရာေသဆံုး သြားတာ ရွိတယ္။အဲဒီဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ဆုိရင္ အလွဴေတြမ လာၾကဘူး။ကေလးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးပဲရွိတယ္။ အမ်ဳိးသားဆိုလို႔အဘိုးႀကီးေတြ ပဲရွိတယ္။ကေလးငယ္ေတြစား စရာေတြ႕ရင္စားရမွာမို႔ေပ်ာ္ ၾက တယ္။သူတုိ႔ရဲ႕ဆာေလာင္မႈေတြ ေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စားၾကတယ္။
အဝတ္အစား ေႏြးေထြးလံုၿခံဳ မႈ ဘာမွမရွိဘူး။ သဘာဝအတိုင္း ေျပးလႊားေနရလည္းေပ်ာ္တယ္။အန္တီဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္တဲ့ အခါမွႀကိတ္ၿပီးငိုခဲ့ရတယ္။ ဒီ ကေလးေတြရဲ႕အခြင့္အေရး
ဘယ္မွာလဲ။ကေလးေတြဆို တအားသနားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔ရဲ႕မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လုိ ရွင္သန္မွာလဲ၊ ဒါေတြသူတု႔ိမသိဘူး။ ကေလး ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာေရးအတြက္လည္း
ခက္ခဲ ပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာဆိုလည္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ကေလးေတြရွိတယ္။ဒါက လာပို႔ တဲ့မိဘေတြနဲ႔ဆုိင္ၿပီး စီးပြားေရး ခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ပါ။ ျမန္မာႏုိင္ ငံက တျခားႏုိင္ငံနဲ႔မတူပါဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုရင္ ဆရာ၊ ဆရာမရွားတယ္။ ကခ်င္ျပည္ နယ္ကကူညီတဲ့အဖြဲ႕အစည္း မ်ားပါတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္၊ဒီကေလးေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကရင္ေလးပါတယ္။
ဒီစစ္ေဘးသင့္တဲ့ေနရာမွာ ဒီကေလးေတြတကၠသိုလ္မ တက္ရရင္ဒီေနရာမွာပဲ သူတုိ႔ ရဲ႕ဘဝကို ျပန္ၿပီးေပးဆပ္ရမွာ။ သူတုိ႔ေနာက္ကကေလးေတြ ကုိ စာျပန္ျပရတဲ့တာဝန္ယူရေသး
တယ္။အင္မတန္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။
ေဆာင္းဦးလႈိင္
ကေလး ငယ္ေတြအား လုံးဟာအျပစ္မဲ့ တယ္။ဘယ္ မိဘကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဘာသာပဲကိုးကြယ္၊ ကိုးကြယ္၊အသားအေရာင္ ဘယ္လုိပဲရွိရွိကေလးေတြ အားလုံးဟာ အျပစ္မဲ့တယ္။
စစ္ဆိုတာလူႀကီးေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္တာ။ပဋိပကၡဆို တာ လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တာ။ ကေလးေတြေၾကာင့္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြဟာ သူတို႔လည္း ဖန္တီးတာမဟုတ္၊ သူတို႔လည္းဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲ နဲ႔ အသားလြတ္ခံရ တာ။ အျပစ္ မဲ့တဲ့ကေလးေတြကစစ္မွာ မိဘမဲ့ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ပညာ သင္ခြင့္ေတြ ဆုံး႐ႈံးတယ္။ ကိုယ္ လက္အဂၤါေတြ ဆုံး႐ႈံးတယ္။
စိတ္ဒဏ္ရာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ အမ်ဳိးစုံေသာဆင္းရဲဒုကၡေတြ ႀကဳံေတြ႕ရတယ္။ဒါေတြက ကေလး ေတြေၾကာင့္ျဖစ္တာမဟုတ္ ဘူး။ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာၿပီး တိုး တက္တဲ့ေဒသေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ
မွာက် ေတာ့ ကေလးငယ္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ေနာက္ ဆုံးေပၚကစားစ ရာေတြနဲ႔ ကစား ေနၾကတယ္။ေနာက္ဆုံးေပၚ သင္ၾကားေရးအ ေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြနဲ႔ သင္
ၾကားေနၾက တယ္။
ဒီေနာက္ ဆုံး ေပၚနည္းပညာေတြဆိုတာ လည္းလူႀကီးေတြက ဖန္တီး တာ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူႀကီးေတြဟာ ကေလးေတြကို သာယာဝေျပာမႈေတြလည္း ဖန္တီးေပးႏိုင္သလို အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ဒုကၡ၊သုကၡေတြ ကိုလည္း ဖန္တီးေပး ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြ အတြက္ ဘယ္လိုမ်ဳိး ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဖန္တီးေပးၾကရင္ ေကာင္းမလဲ။
L လြန္းဝါ
ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒဏ္ ရာရသြားတာေလးေတြကုိ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီတုိက္ပြဲကဘယ္သူေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္တာလဲ။ အဲဒီလူေတြ
ေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီလူေတြ ကုိ ငါတုိ႔ႀကီးလာရင္ ငါတုိ႔ဘယ္ လုိျပန္လုပ္မယ္ဆုိတာထက္ စာ ရင္၊ဒီတုိက္ပြဲက ဘယ္လုိ ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လုိအပုိင္းေတြမွာမွား ေနလုိ႔ေပါ့။
ငါတုိ႔အလွည့္ၾကရင္ အဲဒါကုိ ဘယ္လုိျပင္လုိက္ ရင္ ေကာင္းသြားမယ္ဆုိတာမ်ိဳး ေတြကုိပဲကေလးေတြရဲ႕ ေခါင္း ထဲကုိ ထည့္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိ ေတာ့
ကေလးဆုိတာ ဘာမွမသိ ဘူး ေလ။
သူတုိ႔က အေရာင္ဆုိးခံ လုိက္ရ တဲ့အေနအထားျဖစ္သြား တဲ့အခါၾကေတာ့ ရန္ညႇိဳးထား လုိက္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္တယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝတုိးတက္ေအာင္ သူတုိ႔ရဲ႕ လူမ်ိဳးတုိးတက္ေအာင္၊ ဒီထက္ ပုိၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔စဥ္းစားသင့္တယ္ဆုိ တာ မ်ိဳးကုိပဲကေလးေတြရဲ႕ အေတြး
ထဲမွာထည့္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။
ရန္ၿငိဳးေတြ၊ မိဘ ေတြရဲ႕အဆင္မေျပမႈေတြက ေနာင္အႏွစ္(၂ဝ)ေလာက္က် ရင္ အရမ္းႀကီးမားတဲ့ အမုန္း ေတြျဖစ္သြားၿပီး ပုိမုိႀကီးထြား
သြားရင္ဆုံး႐ႈံးမႈေတြျဖစ္သြား ႏုိင္ တယ္လုိ႔ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာအေရးႀကီး တာ ကစိတ္ဒဏ္ရာပဲ။ လူတစ္ ေယာက္ကစိတ္ဒဏ္ရာရလား၊ မရလားဆုိတာအျပင္ပန္း
ၾကည့္႐ုံနဲ႔မသိႏုိင္ဘူး။အဲဒါကုိ လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ေသခ်ာဂ႐ု စုိက္ၿပီးလုပ္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ ကေတာ့ကေလးေတြကုိ႐ုိက္ ႏွက္ဆုံးမတာထက္ဆုိရင္အ
ခ်ိန္ယူၿပီးေတာ့ေသခ်ာနား လည္ေအာင္ရွင္းျပသင့္တယ္ လုိ႔ ထင္တယ္။
သွ်ီ
ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုတာစာရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ။ သူ႔မွာဘာေရးေရး၊ေရးလို႔ ရတယ္။ေရးသမွ်ထင္တဲ့အရြယ္ ေလးဆိုေတာ့အေကာင္းေတြ ေရာ၊အဆိုးေတြေရာ ရွိမွာပဲ။ အဆိုးေတြက တင္က်န္ခဲ့ မယ္ဆုိရင္သူတို႔အိပ္မက္ေတြ ကဘယ္လိုမွေကာင္းမွာ မဟုတ္ ဘူး။ တအားကိုေဖာက္ထြက္ ႏိုင္တဲ့ကေလးဆိုရင္သာ ႐ုန္း ထြက္ႏုိင္မွာ။ဒါေပမဲ့ကေလး ဘဝကတည္းက
ရင္ထဲမွာဝင္ ခဲ့တဲ့ဆူးကိုႏုတ္ယူဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္မွာပါ။ဒါမေကာင္းျမင္ စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပန္ကုစားဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ အေရးႀကီး ဆံုးက စစ္မျဖစ္ဖုိ႔ပဲ။
အေဖေတြ၊ အေမေတြရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ကေလးအေပၚအမ်ားႀကီး သက္ ေရာက္မႈရွိတယ္။သွ်ီတို႔ပတ္ ဝန္းက်င္မွာလည္းဆိုးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ပံုရိပ္ကိုျပန္ ၾကည့္လုိက္ရင္မိသားစုေတြရဲ႕
႐ိုက္ခတ္မႈကိုခံရတာေၾကာင့္ မ်ားတယ္။ စစ္ဆိုတာမ်ဳိး က် ေတာ့လူႀကီးေတြေတာင္တုန္ လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားရတာျဖစ္တဲ့ အတြက္စာရြက္ျဖဴေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ကေလးေတြမွာစြန္းထင္း
သြားတဲ့အညစ္အေၾကးကဖ်က္ ႏုိင္ဖို႔ခက္တယ္။
အဲဒီေတာ့မျဖစ္ ေအာင္ကာကြယ္ဖို႔ပဲလုိတယ္။
ေပၚျပဴလာအဖြဲ႔
Popular Journal
