”ေအာ္ ၆လႊာကိုပဲ သြားမွာလား”
တစ္ေယာက္က ‘ဟုတ္ကဲ့’၊ တစ္ေယာက္က ပုိၿပီး တိက်တဲ့အေျဖ ေပးရဲ႕။
”သြားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာပဲ ေနတာဗ်”
”ဟုတ္လား၊ ဘယ္အခန္းလဲ”
” ၇၃၉ ”
ကုိယ္သြားမယ့္ အခန္းက’၇၃၄’ နီးတယ္။ အထပ္အလႊာ တစ္ခုတည္း။ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္း သိမွာပဲ။ ကုိယ့္အေတြး နဲ႔ကုိယ္ ၿပံဳးၿပီး ေမးလုိက္ တယ္။
” ေဝလ ကုိသိလား”
ေထာင့္မွန္ စတုဂံပံုေလး ၆ ဂဏန္းမွာ ရပ္ သြားတယ္။ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ ေဘးတုိက္ေရြ႕ကာ ပြင့္ သြားတယ္။
”မသိဘူးဗ်”
ဒါၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ပဲ။ ဒါၿမိဳ႕ႀကီးသား စစ္စစ္ ေတြရဲ႕ စတုိင္ပဲ။ အခန္းခ်င္း ကပ္ေပမယ့္ တစ္ ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ မသိၾကဘူး။ မသိ ခ်င္ဘူး၊ သိဖုိ႔မလုိဘူး။ ကုိယ့္ ဇယားကြက္ နဲ႔ကုိယ္ ေျခလွမ္းေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ လိမ္က်စ္ လႈပ္ရွား ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကုိ ခ်ိဳးေကြ႕၊ အစြန္းဘက္ ေရာက္လု ေရာက္ခင္၊ တံခါး ေခါက္ အသံျပဳ စရာ အေထြ အထူး မလုိ၊ စိတ္တံခါး ဖြင့္လုိ႔ အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ လူငယ္ တစ္ေယာက္။ ေဝလ။
သာမန္ မိသားစု ဘဝထဲက လူသား တစ္ေယာက္၊ ညီအစ္ကုိ ေလးေယာက္မွာ တတိယ ေျမာက္လူ၊ ဘဝထဲမွာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ကုိယ္ဝါသနာပါရာ ကုိယ္ ေဇာက္ခ် လုပ္ခဲ့ရတယ္ လုိ႔ အျပံဳး ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ သူ ေျပာျပတယ္။
” အေဖက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပေလးဘိြဳင္း သန္းႏုိင္ သီခ်င္းေတြကုိ ေန႔တုိင္းနီးပါး အိမ္မွာ ဂစ္တာဝုိင္းဖြဲ႔ၿပီး တီးၾကတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အေဖတူသားဆုိေတာ့ သီခ်င္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ကရာႏႈန္းျပည့္ပဲ အေဖ့ဆီက အေမြရခဲ့ တယ္”
ငယ္ဘဝမွာ သီခ်င္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္၊ ႀကီးျပင္းလာခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕အေကာင္ အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ခက္လွတယ္။ သူ ဂီတသမားဘဝကုိ ဘယ္လုိမ်ား ပံုေဖာ္ခဲ့ပါလိမ့္။
”၉၉-၂ဝဝဝ ေလာက္က ပထမဆံုးလုပ္ျဖစ္တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ ရွိတယ္။ မထြက္ျဖစ္လုိက္ဘူး။ ေက်ာက္ကုန္းဘက္က YDR စတူဒီယိုမွာ လုပ္ျဖစ္တာ။ လုပ္ရင္း အဆင္ မေျပေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသုိလ္က စတူဒီယုိမွာ ဆက္လုပ္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အခက္အခဲ အႀကီးစားက မီးပ်က္တာပဲ။ vocal ဆုိေနတုန္း တန္းလန္းႀကီး မီး ပ်က္ ေတာ့ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရတယ္။ မလာေတာ့ ဘူးထင္လုိ႔ အိမ္ကုိျပန္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးကျပန္လာ၊ စတူဒီယုိ ျပန္ေျပးရ၊ ဟုိေရာက္ၿပီး ဆုိမယ္ လုပ္ေတာ့ မီးက ျပန္ပ်က္နဲ႔၊ မီးစက္ေတြ မရွိေတာ့ သီခ်င္း ၇ပုဒ္ကုိ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေစာင့္သြင္းခဲ့ ရတယ္။ ေနာက္ ေဇာ္ေဇာ္ ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ နဲ႔ အတြဲေခြ လုပ္လုိက္ ေသးတယ္။ Max မွာ၊ ဒါလည္း မထြက္ျဖစ္လုိက္ ဘူး”
အခုလည္း မီးပ်က္ျခင္းက ျပည္သူလူထု အတြက္ အႀကီးစား အခက္အခဲ ႀကီးျဖစ္ေနတုန္း။ အသံသြင္း စတူဒီယုိေတြမွာေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ မီးစက္ ေတြ တေဖာင္းေဖာင္းဖြင့္၊ ဟန္က် ပန္က်ျဖစ္ေန ၿပီထင္ရဲ႕။ မထြက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အတိတ္ကုိ ရမ္းေရာ္လုိ႔ ေဆြးရိပ္ သမ္းလာသလို။ အမွန္အကန္ ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဘမ္ အေၾကာင္း ေျပာခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေက်နပ္ အား ရတဲ့ ပီတိ အရိပ္ေတြ လႊမ္းၿခံဳလုိ႔။
”ကုိထူးအယ္လင္း ရဲ႕ ‘လူသားဘဝ’ အယ္လ္ ဘမ္မွာ ‘နင္လုိ’ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေရးေပးရင္း နဲ႔ သီခ်င္း ေရးတာကို စ်ာန္ဝင္သြားတယ္။ သီခ်င္း ၆ပုဒ္ ေလာက္နဲ႔ စလုပ္ျဖစ္ တယ္။ အေခ်ာ မတီးခင္ demo ေတြကုိ ကုိထူးအယ္လင္း အိမ္မွာပဲ ကုိညီညီေအာင္ နဲ႔ တီးတယ္။ ‘၁၉၈၂’ အယ္လ္ဘမ္ ထြက္ဖုိ႔ကုိ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြ အတြက္ သီခ်င္း ေရးေပးလုိက္၊ ေတးေရးခ ေငြစုၿပီး ဒီအယ္လ္ဘမ္ထဲ ထည့္လုိက္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေစာင့္လုပ္ရတယ္။ သီခ်င္းေတြ လည္း မႀကိဳက္ ရင္ျပန္ျဖဳတ္ လုိက္၊ အသစ္ျပန္တီး လုိက္ နဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ေတာ္ေတာ္ကုန္ သြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ အမ်ားႀကီး အကူအညီ ေပးခဲ့တဲ့ ကုိညီညီေမာင္ ေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ့္ အယ္လ္ဘမ္က ေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ သူ႔ကို အရမ္းကုိ ေက်းဇူးတင္တာပဲဗ်ာ”
သူဟာ ေက်းဇူးတရားကို မေမ့တတ္တဲ့သူူ။ ခမ္းနား ထည္ဝါတဲ့ အသံနဲ႔ သီခ်င္းေတြကုိ ေစးေစးပုိင္ပုိင္ ဆုိႏုိင္ စြမ္းသလုိ သီခ်င္းေတြကုိ professional ေရးႏုိင္စြမ္းခဲ့သူ။ ပထမ အယ္လ္ဘမ္မွာ ေအာင္ၿဖိဳးနဲ႔ ကုိထက္တုိ႔ ေရးတဲ့ ‘လူနာ’ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က လြဲၿပီး သီခ်င္း ၁၁ပုဒ္လံုး ကုိ သူတစ္ေယာက္တည္း ခံစားမႈ အရွိန္အဟုန္ အားေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ဖန္တီး ေရးဖြဲ႕ခဲ့တယ္။ သီခ်င္း အားလံုးထဲမွာမွ သူ႔အတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္လည္း ရွိႏုိင္ေကာင္းရဲ႕။ ဘယ္ သီခ်င္းပါလိမ့္။
” အခန္းပ်က္ သတုိ႔သား၊ ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပဲဗ်။ ပထမ အယ္လယ္ဘမ္ စသြင္းတုန္းက အဲဒီ သီခ်င္းကုိ စတူဒီယုိ ထဲ အရင္ ဦးဆံုး သြင္းျဖစ္ခဲ့တာ။ Lyrics ထဲကလုိ ဘာဘာညာညာ ခံစားမႈ ေတြေတာ့ မရွိပါဘူး” မဂၤလာခန္းမထဲ ရပ္ေစာင့္၊ လူဘံုအလယ္ ေၾကကြဲ က်န္ရစ္၊ အ႐ူးမီး ဝုိင္း ျဖစ္ရတဲ့ သတုိ႔သား တစ္ေယာက္ သူဘယ္တုန္းကမွ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပံု မရပါဘူး။ သူ႔အနာဂတ္က အဲဒီ သီခ်င္းနဲ႔မတူ၊ လွပ ခမ္းနားေနမွာ ေသခ်ာေနေသးေတာ့။ သူ႔အနာ ဂတ္ ခမ္းနားသလုိ သူ႔အာ႐ံုကုိ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္း ေမွာက္လုခမန္း ဆန္းဆန္းျပားျပား ဖမ္းစားထား တဲ့ ဂီတ သူရဲေကာင္းေတြ ရွိေနမွာလည္း ေသခ်ာ လွတယ္။
” ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္ ဂီတ သူရဲေကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ Jason Marz, Muse, Cold Play, Keane, Fun စသျဖင့္ေပါ့”
သူ႔အာ႐ံုကုိ ဖမ္းစားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြက နယ္နိမိတ္ စည္းတစ္ဖက္က လူမ်ဳိးကြဲေတြပဲလား။ လူမ်ိဳးျခားကုိ အထင္ႀကီးစိတ္ သူ႔မွာ သက္ဝင္လြန္ ကဲေနၿပီလား။ ယံုၾကည္ စူးနစ္တဲ့ မ်က္ဝန္း ေတာက္ေတာက္ေတြ နဲ႔ အတူ တစ္လက္စတည္း ဆက္ေျပာလာတဲ့ သူ႔စကားေတြက ဖ်တ္ခနဲ ဝင္မိတဲ့ အေတြး တစ္စကုိ တြန္းတုိက္ ၿဖိဳလွဲ ပစ္လုိက္ တယ္။ အျပစ္ တင္ေစာမိတဲ့ အတြက္ ခဏငယ္ေလး ေနာင္တရရင္း ၿငိမ္လုိ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။
‘ျပည္တြင္းမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ဂီတ သူရဲေကာင္း က ကုိအယ္ျဖဴပဲဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္မွာ သူေရးတဲ့ သီခ်င္းကုိ သူ ကုိယ္တုိင္ ဆုိတာ နားေထာင္ရတာ ေရငတ္ေနတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ကို ေရတုိက္ လုိက္ရတဲ့သူရဲ႕ပီတိမ်ိဳးလုိပဲ၊ ဝမ္းသာ ေက်နပ္မႈေတြ အတုိင္းမသိ ရေစတယ္ဗ်ာ”
သူဟာ ဂီတ အရာမွာ gender ခြဲျခား နားေထာင္တဲ့ လူစားမ်ိဳးလား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဆုိ အထင္မႀကီး တတ္တဲ့ ပုရိသ တစ္ဦးလား၊ ဒီလုိ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရတနာဦး ၊ တင္ဇာေမာ္၊ ေအးခ်မ္းေမ၊ မဒီ တုိ႔ရဲ႕အသံ အေနအထား၊ ဆုိဟန္ေတြကုိ သူႏွစ္သက္တယ္လုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာ ေမာ ဝန္ခံေျပာျပခဲ့တယ္။
” ျပည္ပမွာဆုိ Lily Allen, Lenka , Eliza Doolittle သူတို႔ကုိလည္း ႀကိဳက္ေသးတယ္ဗ်”
အဆုိသမားေတြ အတြက္ အဓိကလုိအပ္ခ်က္ က ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ၊ သူ႔ သေဘာထား အျမင္ကုိ လည္း သိခ်င္ေသးတယ္။
” အဓိကက mood ေကာင္းဖုိ႔ပဲဗ်။ mood မေကာင္းရင္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္က ႐ုပ္လံုးမေပၚဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ရင္ထဲကေန စီးဆင္း ထြက္က်လာတဲ့ mood မ်ဳိး”
ဗလာခ်ည္ ႏွလံုးသားေတြကုိ အတင္းအဓမၼ ဖ်စ္ညွစ္ ကုိင္လႈပ္ၿပီး တမင္ လုပ္ႀကံဖန္တီး ထုတ္ လုိက္တဲ့ အသံတုမ်ဳိးကုိ သူႏွစ္ၿမိဳ႕ပံု မရဘူး။ ဒီမွာ ေတာ့ အဲဒီလုိ ဖ်စ္ညႇစ္ လုပ္ ဆုိေလ့ရွိတဲ့ အသံမ်ိဳးက အံ့ၾသစရာ ေရပန္းစား ေနတာလည္း ေတြ႕ေနရ တယ္။ ဒါျဖင့္ ေဝလဆုိတဲ့ လူငယ္ အဆုိသမား တစ္ေယာက္ ရဲ႕ အေနအထား ကေရာ ဘယ္လုိ ရွိမလဲ။ Stage Show တုိင္းမွာ ဆုိရရင္ ၿပီးေရာ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ၿပီး သံေကာင္း ဟစ္ဆုိ ဇြတ္ေနရာ ယူသူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ရွားရွားပါးပါး ၿပီးခဲ့တဲ့ သႀကၤန္ က ေနျပည္ေတာ္ ACE မ႑ပ္ မွာ သူ႔ကုိ ႐ုိးတုိး ရိပ္တိပ္ေလး ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ သီခ်င္းေတြ ဆုိတဲ့ေနရာမွာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပစ္လႊတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈ နဲ႔ ပတ္သက္ ရင္ေတာ့ သူဟာ ေလာဘ စိတ္နည္းလွတဲ့ ခပ္ေအး ေအးလူ။
”ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ အယ္လ္ဘမ္က ဝုန္းခနဲ ေပါက္ကြဲ ထြက္မသြားေပမယ့္ ဒီသီခ်င္းေတြ အတြက္ အမ်ားႀကီး ပင္ပန္းခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ပင္ပန္းမႈေတြကုိ ေခြၽး သိပ္ေပးႏုိင္ တဲ့ ပရိသတ္ တခ်ဳိ႕တေလေတာ့ တကယ္ရခဲ့တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့္ သီခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ‘သရဲသၾကားလံုး’ နဲ႔ တူတယ္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ တစိမ့္စိမ့္ ငံုထားပါ မွ အထဲမွာ အခ်ဳိရွိမွန္း သိလာႏုိင္တာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ပုရြက္ဆိတ္အံုထဲကုိ အေပၚယံ အခ်ဥ္အုပ္ ထားတဲ့ သၾကားလံုး ပစ္ထည့္ လုိက္သလုိ ပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မစားဘဲ ေရွာင္သြားၾကတာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေလာဘ မႀကီးခ်င္ဘူး။ လုိခ်င္ တပ္မက္မႈေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ သိကၡာ ဆုိတာ ပါးပါးေလးပဲ က်န္သြား မွာ စိုးမိလို႔ပါ ”
ေလာဘစိတ္ နည္းလွတဲ့ ေရွ႕ကလူကုိ ေငးၾကည့္ရင္း စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကမၻာႀကီးမွာ ဒီလုိ ခပ္ေအးေအး လူေတြခ်ည္းသာ ျပည့္ႏွက္ေနမယ္ ဆုိရင္ Peace ဆုိတဲ့ အရာကုိ အာသာငမ္း ငမ္း ရွာေဖြေနရဖုိ႔ အေၾကာင္း မရွိဘူးလုိ႔ေပါ့။ ခု ေတာ့ မာန္မာန အတၱေတြ နဲ႔ ငါမွငါ ထိပ္ဆံုးေရာက္ ခ်င္စိတ္ေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈ နဲ႔အတူ တစ္စတစ္စ ပါးလ် လာတဲ့ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာ။ အပူမီးေတာက္ ေလာင္ေနတဲ့ ကမၻာ ထဲမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂီတ ေလာက အေပၚ ဒီဂီတသမားေလး ရဲ႕ အျမင္က တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု စိတ္ဝင္ စားစရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။
” ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္မွာေတာ့ မီးေတာက္ အႀကီးႀကီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေကာက္႐ုိး ပံုတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရာရာတုိင္းက သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ သူရွိေနမွာပါ”
ေသခ်ာပါတယ္။ သူဟာ နားေထာင္သူ ဂီတ ပရိသတ္ေတြ ရဲ႕အလယ္ကို တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တုိးဝင္ လာတဲ့ သူ။ ဖြဲမီးလုိ တစစနဲ႔ ႏွလံုးသား ေတြကုိ ေလာင္ကြၽမ္း လြမ္းရစ္ေစမယ့္ လူ။ အခန္းနံပါတ္ B – 734 ကေန ေျမညီထပ္ ကိုျပန္ဆင္းလာ၊ တုိက္ တာ အေဆာက္အဦ အရိပ္ အာဝါသလြတ္ လုိက္ တာနဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာ ေနမင္းက ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူ လုိ႔…။
Zigzag
Posted in Yati Special
